ارس بادینتگیں چم | علی دوست بلوچ

علی دوست بلوچ | فوٹو : ریگزار

 

ارس بادینتگیں چم

علی دوست بلوچ 

آئی ءَ چہ آئی ءِ انچک روچءِ بے تواری ءَ پد پہ بیزاری ءُُ کڈ نی ءِ دروشمءَ گوں گُشت۔تووتءَ گوں من بلکن انگت درآمد بلیک ئے بلے اے یکی ءُُ ھوری ءِ سیادی ءَ کہ من ءُُ تو نوں بندوک ایں درآمدی ءَ ابید ھم درآمد بوت نہ کن ایں۔بگُش تئی بے تواری ءِ کسّہ چی اِنت۔۔۔؟

بلے آئیءَ ھچ چڑکہ نہ کُت۔وتی چم جھل کُت اَنت ءُُ گوں وتی منگلیکاں گلائیش بوت۔

اے آھانی سورءِ پنچمی روچ اَت۔سورءِ ترک ءُُ توار کپتگ اَتءُُ آنوں وتی پیم ءَ اَت اَنت۔ بنداتی وھدءَ کہ آئی ءَ ھرچ گپے چہ آئی ءَ جست کُتگ اَت ءُُ  اگن آئی ءَ بس گوں ہاں ءُُ اوں ءَ پسو داتگ اَت یا ھچ چڑکہ نہ کُتگ اَت گُڑ ا آئی ءَ بس ھمے پہمتگ اَ ت کہ نوک اِنت۔کم کم ءَ آشنا بیت اِنت بلے نوں انچک وھد ءِ گوازگ ءِ بے تواری ءَ پد آئی ءَ زانت کہ اے بے تواری ءَ را بُنجا ھے است انت کہ آئی ءِ لبزانی زبانے کید کُتگ ءُُ پہ من تہناجونے پشت گیتکگ۔

پہ بے تواری ءَ زند ءِ گوازینگ ارزان نہ اِنت۔اے وڑءَ دل امروز ءَ چو دوزہ ءَ جوڑکنت۔من وَ  وتءَ را چہ تئی گندگ ءَ پد تئی آشنا لیکتگ۔

بلے توکہ چو بے توارئے من نہ زاناں منی دل ءِ دنیا پہ کئی اُ میت ءَ پشت کپ ایتءُُ تئی دل ءَ چی اَ ست بگُش من گوشداراں۔آئی ءَ چہ آئی ءَ دیرءَ پدپدا  جُست کُت۔۔ ھمے گپانی ہشک کنئگءَ گوں آئی ارس آئی چمانی تہ ءَ چو ھما اوشتاتگیں آ پ ءِ وڑا ترپگ ءَ لگت اَنت کہ روچءِ برمشے لگ اَنت ءُُ ترپنت۔آئی وتی ارس گوں ھنی ایں دستاں پہک کُت اَنت ءُُ دیرءَ پد آئی نیمگ ءَ نہ چاراِت ءُُ گُشت۔دل۔۔۔۔تودل ءِ گپ ءَ کنئے۔؟ دل ءَ برے برے جہان ءَ مان کن جاگہے دنت ءُُ برے برے یک مردمے ھم جاگہ دات کُت نہ کنت۔دل ءِ تہ ءَ انچیں کُنج اَست کہ برے برے یک مردمے ءِ نام ءُُ ھیال ءَ گوں پُربنت تاں عمر سہڑیت دگہ ھچ چیز ءُُ مردم ءِ تلب ءَ ھم نہ کنت ءُُ برے برے دنیا ءِ ہر کُنڈ ءَ بہ گرد گوں ھرچ مردم ءَ ڈیک بور ہرکس ءَ جاگہ دئیگ ءُُ گوں ھچ چیز ءَ وتءَ تسلا دئیگ ءِ ردی ءَ بکن بلے دل ءِ تہ ءَ یک انچیں کُنجے مدام پشت کپ ایتءُُ ھما مردم ءِ تلب ءَ کنت کہ تئی دوستریں مردم اِنت۔مدام پہ ھمائی تلوسیت کہ تئی ھیالانی مردم اِنت۔ دگہ جاگہ دات کُت نہ کنت۔ھمے گپانی گُشگ ءَ گوں آئی ءِ ھیسکگ گوں گریوگ ءَ مٹ بوت۔ءُُ آئی۔۔۔۔۔۔

بلے آئی آئی ءَ را تُشے ھم تسلا نہ دات۔آئی ءَ را ھچ گمان نہ بوتگ اَت کہ آچو ھم گُش ایت۔ آئی را وتی ھیالانی امروزچو پوڑے ءَ آپ بوھان گندگ ءَ اَتک۔آ را وتی گوست گیر اَتک۔ھما روچ کہ بہارگاہ ءِ موسم اَت۔آ پہ ترءُُ تاب ءَ دیم پہ جنگل ءَ شتگ اَت۔جنگل آرا مدام دوست بوت۔آئی وتءَ را مدام مُرگانی توار،پُلانی کماریں لُڈگ،درچکانی بُرءُُ برانی بوہ ءُُ کسانیں کاہ ءُُ تاکانی تہا چہ جھان ءِ درائیں کید ءُُ بنداں آزات ماراِت ءُُ بس ساہدارے ءِ دروشمءَ زندگ زانت۔ بلے جنگل ءَ یاکہ ہر کُج ءَ اگن آئی ڈولداریں چیزے یا ندارگے دیست گڑا آئی یک بے تاہیری یے ماراِت ءُُ پدا وتءَ را تہنادیست۔بلے جنگل آئی ءَ را انگت دوست بوت۔یک بیگاھے جمبری کوکر چو پوکی ءَ آزمان ءِ دیم ءَ ٹال ٹال اَت اَنت۔ کوش گوں پُل ءُُ بہارانی دلبنداں ڈیک وران چہ بوہ ءُُ باس ءَ میچل دیم پہ میتگ ءَ سُران اَت۔آئی آئی ءَ را ھمے کوش ءُُ جمبرانی کماریں ساہت ءِ تہا گندگ ءَ گوں وتی ھیالانی اندیمیں ءُُ موجریں ھمراہ لیکتگ اَت۔ھما ھیال کہ آئی ءَ را  ھور ءَ پد چہ کوہانی سرا دیم پہ جھلادی ءَ ریچوکیں آپانی گندگ ءَ اَتک۔آپ وھدے روچءِ برمشانی تہا چو شیشگ ءَ ترپان شیپ گیت اَنتءُُ درین ءِ تہر تہریں رنگ دیست اَنت گڈا آئی دلءَ اے آپانی ترپگ ءُُ درین ءِ رنگ، کُل گوں اندیمیں ھمراہ یے ڈیل ءُُ بالاد ءَ گوں شبین دات اَنتءُُ بے تاہیربوت۔وھدے آئی نازرکیں پُلانی دلبند ءَ رنگ رنگیں بالو بال کنئگ ءُُ لیچگ ءَ دیست اَنت،وھدے انسرتگیں شپءَ تہنائیں ماہ ءُُ استال ماں آزمانءِ دامن ءَ لیب ءُُ گوازی ءَ دیست اَنت،وھدے گرم ءُُ جلیں روچءَ دروھاپ ءِ گندگءَ پد بیگاہ ءَ لوگانی دیم ءِ کورءِ تہ ءَ شونز بستگیں گَورمءِ لمبءَ کپوت ءُُ شانتلان ءَ کو کو کنئگ ءَ دیست گڑا  اے کُلّیں ندارگاں آئی ءَ را بے تاہیر کُت ءُُ تہنائی ءِ شگان جت۔بلے ھما روچءَ لوگءِ واتری ءِ ساہت ءَ آئیءِ گندگ ءَ گوں کلیں ندارگ آئی چمانی دیم ءَ شیپ گِت اَنتءُُ انچک وھد ءَ پد آئی ءَ تاہیر ماراِت۔ آئی ءَ را انچو گمان بوت کہ ھرچ ھیال ءُُ ُ شبین اَست کلانی بُنجاہ ہمش اِنتءُُ ھمے روچءَ پد آ ئی وتی تیوگیں ھیال ءُُ  شبین ھمائی نامءَ نبشتہ کُت اَنتءُُ اندیمیں ھمراہ گوں ھمائی ءِ نام ءَ آشنا زانت۔

آ ھمے ھیالاں گوں وتی گوست ءَ پہ ارمانی جیڑگ ءَ اَ ت کہ ھمے ساہت ءَ آئی ءَ وتی منگلیکانی ٹالے پروشت ءُُ گُشت۔ھما روچءَ کہ تو من ءَ چاہ ءِ سرا دیست۔تئی چم ءُُ چارگ ءِ وڑ ءُُ تئی دست ءِ جور پُل کہ من دیست اَ نت گڑا من زانت کہ تو بس تہنا چیزانی ڈنی سورت ءَ دوست کنئے۔بلے اسلیں شرنگی وَچیزانی باتن ءَ کبر اِنت۔ءُُ ادا چوشیں مردم کُج اِنت کہ باتن ءَ سرپد بوھگ لوٹیت۔بس ھر کّسی نگاہانی ارس تچ ایت۔ ارواہ ءِ کس گپ ءَ نہ کنت۔تئی نگاہانی تہ ءَ ھم ھما روچ ءَ من ارسے دیست کہ منی دلبند ءَ سک اَت اَنت۔بلے ارواہ ءِ دروازگ وَدیدگ اَنت۔من ءَ ھم ارواھے مان۔من ھم واب گنداں۔من ھم زندگ بوھگ لوٹاں۔من ھم کسے دوست کُت کناں۔من ءَ ھم کسے دوست اِنت۔من وتی پتءَ را گُشت کہ اگن من سور کناں گڑا بس تہنا گوں ھمائی ءَ کناں کہ گوں آئی ھیال ءَ منی دل ءِ دراھیں کُنج پربنت ءُُ بیدے آئی ءَ منی دل مدام ھورک پشت کپ ایت۔بلے پت ءَ کہ منءَ مدام گُشتگ اَ ت کہ تو من ءَ چو وتی بچکیں چکاں دوست بئے گڑا آ ئی ءَ ھم گُشت ترا کُشاں۔

اے گپانی ہشک کنئگ ءَ گوں آئیءَ نہ زانت کہ من چی بہ کناں ءُُ چی پسو بہ دیاں۔آئی ہمے ساہت ءَ چم چست کُت اَنت ءُُ آئی ءِ چم چاراِت اَنت بلے آئی وتی چم پہ بے مہری دومی نیمگ ءَ ترینت اَنتءُُ گُشان مانپوشتءُُ گُشت۔من گوں تو وتی زندءَ گوازینت نہ کناں۔اے درآمدی دائم پشت کپیت۔ ءُُ آئی ءِ دیم چہ زہر ءَ سُہر تراِتگ اَتءُُ پیشانی،پونزءِ سر ءُُ برزی لُنٹءِ سربرھید اَت اَنت۔

چو نہ بوت کہ آ آئی ءِ پسو ءَ گپے بہ کنت آئی ءِ مات ءُُ پت ءُُ دگہ دو سئے مردم تہ ءَ اتک۔اے گپ ھما ساہت ءَ کپی پشت کپت۔پدا ھمک شپ ءُُ ھمک روچ آھانی کوکا ر اَت۔بلے آئی ءَ چہ تنیگت چوشیں کارے نہ کُتگ اَت کہ آئی ءِ نام پہ بدی گرھگ بہ بیتءُُ گپ چہ لوگءَ ڈن بہ روت۔

نوں آھانی سورءَ را سئے سال اِنت۔سئے ءُُ چار رندءَ وت کُشی ءِ جہدیئِ   کُتگ۔اگن اناگت ءَ دل ءِ پاھارے گیش بنت گڑا تُس ایت یک رگے ھم نہ جنت یئِ۔بلے چہ تنیگتءَ انگت زندگ اِنت۔شوک ءُُ شانءَ چہ بدے کیت اِنت۔ کسی سور ءَ نہ روت بلے مردمانی مَرگ یئِ  سک تورایت۔ھپتگ ءِ گیشتر روچاں ڈاکٹر ءِ کرءَ رؤت بلے چہ تنیگت نادروائی یئِ  زانگ نہ بیتءُُ منگلیک یئِ  درستیں پروشتگ اَنت۔

ءُُ آ آئی ءَ را  انگت وتی ھیالانی اندیمیں ھمراہ لیکیت یا نہ۔۔۔۔۔۔   زانگ نہ بیت۔بلے انگت برے برے گوں آئی چوگُشیت کہ من ءَ منگلیک دوست نہ بیت بلے آھانی تواردوست بیت۔پرچہ کہ آھانی توار من ءَ آشناے ءِ ترانگ ءَ گیج اِیت۔

٭٭٭٭

دلگوش: اے آزمانک واجہ علی دوست بلوچ ئیگ اِنت بلئے مئے ٹیم ءِ ردی ءَ چہ واجہ ڈاکٹر علی دوست ءِ نام ءَ شنگ کنگ بوتگ۔ واجہ علی دوست بلوچ ءِ اے بابت ءَ دلگوش دئیگ ءِ منہ واریں ءُ  اے ردی ءَ چہ واجہ ءَ پہلی لوٹیں۔ادارہ ریگزار