زردیں ہور ..... خولیولیا مازاریس/ حفیظ رؤف

ہَو گمان اِنت۔ آ منا ہمے حسابءَ گندانت۔ گوں سرجمیں گُدءُُ پُچانءُُ تچکءَ ہماہانی نیمگءَ چارانءَ، تو بگش ہمے وڑا کہ من آسیابءِ بے سنایتیں سامانانی میانءَ سبینا دیستگ اَت، بس ہمنچو بیت۔ آ وہدءَ منا درکن ایندگہ شاہد ایوکءَ کچکےءُُ گیتلوءِ ہما سردیں ءُُ دلاں تراکینوکیں توار بیت کہ آئیءَ آکورءِ لمبءِ درچکاناں چاگرد کنانءَ گندیتءُُ وتی دنتاناں تیز کنت۔

(اجبیں گپّے کہ اے منا انچیں وہدےءَ گیر آہگءَ اِنت۔ وہدیکہ ہر چیز ہلاس بوّگءَ اِنت۔ بیم منی چمّانی تہا ایر رچگءَ اِنت۔ ذردیں ہور مدان مدانءَ کُلیں یاتاں چمّانی تہا چہ کروجانءُُ گار کنان اِنت۔ آ کلینانی چمّانی رژنءِ یاتءَ اوں گوں ہماہاں کہ من مہر کتگ…… حیر، بیدء سبیناءِ ایندگہ کُلیں یات۔ آئیءِ مُرتگیں چمّاں من چوں شمشت کت کناں کہ آ وہدءَ اوں منا سک اتنت۔ وہدیکہ من سادءِ ہما گُکءِ بوجگءِ جُہدءَ اتاں کہ آ، چمّاں یا وہدءَ اوں گوں زندگیءَ ہمگرنچ کنگءِ بے سوبیں جُہدءَ گلائش ات۔ دسمبرءِ آ دراجیں شپءَ من چوں بیحال کت کناں کہ آ اولی شپ ات کہ من اینائیءَ ایوکءَ سُہب کت ہما دراجیں ءُُ ویرانیں شپ کہ منی آزمودہ اتک)

خولیوءِ کہول دو ماہ پیسرءَ لڈّ اتگ اَت۔ آہاں گلہءِ رونءِ ودار کتءُُ پدا بئیسکاسءِ میتگءَ بہا کت ئےءُُ اشانی ہوریءَ وتی مالءُُ دلوتءُُ پشکپتگیں کہنیں دارءُُ کرسی اوں بہا کت انت، ءُُ پدا اکتوبرءِ سُہب ےءَ روچءِ ٹِکّءَ پیسر، آہاں ہر چیز کہ اسپءَ لڈّگ بوت لڈّ اِت، ءُُ چہ کوہانی نیمگءَ درآہانءَ دگءِ نیمگءَ جہلاد بوتنت، آ شپی اوں من تتکءُُ آسیابءَ چیر بوتاں۔ ہرکس کہ وہدے چداں لڈّ اِت، من انچو کت کہ اجازت کنگءَ گوں مکپاں۔ تاکہ چداں رؤکیں مردم آ گمءَ دیست کت مکناں کہ اینائیءِ یک دگہ لوگےءِ پہ مدامی بند بوّگءِ ساہتءَ منا سانکلاں کت ئے۔ ءُُ ہمودا تہاری آسیابءِ یک دگہ بے سنایتیں سامانےءِ وڑا کپتءُُ من آہانی آوازاں کوہستگءِ نیمگءِ دگءَ مدان مدانءَ گار بوہانءَ گوشداران بوتاں۔ بلئے اے رندی گڈی برات، خولیوءِ لڈّگءَ پد میتگءَ ایوکءَ منی لوگ اَت کہ پش کپتگ اَت۔ تنیگہ مردم ئے مان اَت۔ پہ اینائیءَ زندگیءِ گُڈی اُمیت۔ ہمے سوب اَت کہ من سجہیں شپ آسیابءِ ماڑیءَ چیر بوتاں ہمے سوب ات کہ وہدے سُہبءَ خولیوءِ کہولءَ منی دروازگ جت، تہ آہانی آوازءِ گوشداروک ایوکءَ سبینا اَت۔ بلئے آ اوں دروازگءِ پچ کنگءَ جہلءَ ایر نہ اتک آ گُڈی برءَ پہ چارگءَ ءُُ گُڈی برءَ پہ اجازت ءَ دستءِ سُرینگءَ دریگءِ دپءَ اوں نہ اتک۔ گمءَ آئیءِ یاتگیرءُُ آئیءِ دل ٹُکّر ٹُکّر کتگ اتءُُ آئیءَ وتی سر سرجاہءِ چیرءَ کت کہ دروازگءِ ٹُکّگءِ توارءُُ اسپءِ راہ گرگءِ توار آئیءِ گوشاں مہ کپیت۔

آ رندی تاکچنڈءِ موسم اوں زوت شُت۔ تنیگہ اکتوبر اوں ہلاس نہ بوتگ اَت، کہ آزمان گورکوہانی تہا گارءُُ اندیم بوت۔ ءُُ لہتیں روچءَ پد فرانسءِ نیمگءَ آؤکیں گوات اوں اتکءُُ سر بوت۔ منءُُ سبیناءَ بازیں روچءَ چہ دریگءَ ویرانگیں ڈگاراں چہ گوزانءَ باگءُُ سبزیءِ ڈگارانی دارءُُ آسنی ٹٹاں تیلانک دیانءُُ بُن گوج کنانءَ ءُُ اسپیدارءِ تاکاں زرد بوّگءَ پیسر گوجانءَ توپانءِ سئیل نشتءُُ چار اِت بازیں شپےءَ آسءِ گورءَ نندانءَ مارا بانءِ سرا چہ اشیءِ گرگءِ آواز یک ہڈکہی ایں کُچکےءِ چانگگءِ وڑا گوشاں کپت۔ انچو گمان بوّگءَ اَت کہ گشئے اے ترند تبیں مہمان نُوں چدا چہ ہچبر نہ رؤت۔ گشئے اشیءِ اناگتیں ءُُ بے وہدیں آہگءِ یکءُُ تہنائیں سوب اے سارتیءَ مئے ہمراہداری کنگ اِنت، کہ مناءُُ سبیناءَ اینائیءَ ایوکءَ گوازینگی اِنت بلئے یک سُہب ےءَ کہ ما پاد اتکیں تہ ہر نیمگءَ مانشاتگیں حاموشیءَ مارا حال دات کہ گوات لڈّ اتگ۔ چہ اے اوتاکءِ دریگءَ ما آئیءِ پدءُُ نشان چاراتنت۔ پرشتگیں شکانی سنگءُُ دارءِ تہتگ، مُرتگیں پشّی، کپتگیں دیم اوتاک، ویران بوتگیں ڈگارءُُ جہلاد بوتگیں دیوال۔ اے رندی گوات چہ حسابءَ گیش ترند ات، درستاں گیش کوہستگءَ جہلی نیمگءَ توپانی یے کتگ اَت۔ ہچّ ئے نہ اشتگ اَت۔ کہ اودا بازیں اسپیدارے یا چہ بنءَ دراتکگءُُ کپتگ اَت یا گڑا گواتءِ زورءَ جہل کپتگ اَتنتءُُ آہانی روتگ نزیک گورءِ حاکاں شنگیناں چہ زمینءَ دراتکگ اتنت۔ چہ لڈّگءَ پیسر گوات لوگانی میانءَ اتکءُُ جلّ اِت۔ ادا پجگءَ گوں آئیءَ وتارا یک زدگیں ساہدارےءِ وڑا گوں ترندیءَ لرزینت۔ ءُُ چدءُُ پد تیوگیں میتگءَ مرتگیں مرگءُُ تاک انچو کپتگ اتنت کہ گشئے زالمیں ءُُ ترسناکیں جنگےءِ کودکیں شکار بہ بنت۔ کپتگیں تاک دیوالانی کشءَ چو آکوٹےءَ مُچّ بوتگ اتنت۔ مرگ، گواتءَ گوں درچکاں دریگانی داراں گوں جتاں ءُُ پدا تاکانی ہما آکوٹءِ میانءَ آؤرتءُُ دَور داتنت انتئے۔ لہتیں مرگ ٹینءِ درنگءُُ درچکانی شاہڑاں گوں ماں اڑتگ اتنتءُُ لہتیں انچش اتنت کہ بے وڑیں دابےءَ دَمکانی میانءَ پرپرکی جنگءَ اتنتءُُ ساہ دئیگءَ اتنت۔ سبیناءَ سجہیں سُہبءَ نِشتءُُ چھتری ٹکرےءِ کمکءَ آ چہ زمینءَ چِتءُُ یکجاہ کُتنت۔ پدا آئیءَ لاروءِ لوگءِ کشءِ واڑءَ آسے روک کتءُُ منیءُُ کچکءِ ناامیتیں نگاہانی دیمءَ آ درستیں زدگیں مرگانی سرا روغن پر ریتکءُُ ہما پشکپتگیں مڈی آسءِ میار کت کہ آ گواتءَ چہ اُودا تچگءِ وہداں پشتءَ یلہ داتگ ات۔

نومبر زوت گوں بے ساہیں ماہءُُ زردیں تاکانی رنجءِ نادراہیءَ چو ساہ کشانءَ اتکءُُ سر بوت۔ روچ کستر بوہان اتنت۔ ءُُ آسءِ کشءَ گوزوکیں، ہلاس نہ بوؤکیں شپ مارا بیزاریءِ جہلانکیں  مارشتاں ءُُ انچیں سنگ گونگیں بے برمشیں بے وتی یےءِ تہا دور دیان اتنت کہ آئیءِ دیمءَ لبز انچش اتنت گشئے مُچ ے ریک بہ بنتءُُ بہ رچنتءُُ یات چو مدامءِ وڑا ساہگءُُ حاموشیءِ بے کچءُُ ہالیگیں پڑانی دیمءَ نزور بوتنت۔ چدءُُ پیسر کہ وہدے خولیوءُُ آئیءِ کُٹم ہمدا ات (ءُُ اشیءَ چہ اوں پیسر وہدے توماس زندگ ات) ما درست کجا اوں یک بانےءِ بخاریءِ آسءِ دیمءَ مُچ بوتءُُ نشتیں ءُُ اے دراجیں کلاکاں وہدے برزءَ بانانی سرا سارتیں توپانءِ شیک شیک گوشاں کپان بوتنت۔ زمستانی شپ گوں یکے دومیءَ کسّہ کنگءَ رپتگیں مردمانیءُُ ساہتانی یاتاں گوں گوست انتءُُ پدا آسءَ مارا پہ مہر، چہ سیادءُُ وارثاں اوں گیش یکے دومیءَ گوں نزیک آؤرت۔ لبز، کہ مدامءِ وڑا، زمستانءِ سارتیں ءُُ ملوریءِ تاچینگءَ کمک بوتگ اتنت۔ بلئے نوں آسءُُ سبیناءِ ءُُ منی گشتگیں لبز، مئے دوئینانی میانءِ پندءَ چدءُُ گیش دور کنگءَ ءُُ یات مارا چدءُُ گیش حاموشءُُ وتی وڑا کنگءَ ابید دگہ ہچّے نہ اَت۔ برپ کہ گڈیءَ ڈنّءَ رِچگ ئے بندات کتءُ چدءُُ پیسر مئے دلانی تہا اتکءُُ سر بوتگ ات۔

اے چہ کرسمسءَ لہتیں روچ پیسر دسمبرءِ یک روچے اَت۔ اینائیءَ ایوکیءَ یلہ دئیگءَ پد مئے اولی کرسمس ات۔ ءُُ گوں ہمے حیالءَ مارا ہردوئیناں ترسے چیر کپتگ ات۔ آ روچی روچ ٹِکءَ باز پیسر من وتی تپنگ زرتءُُ برزءَ ایسکارتینءِ نیمگءَ شوانگانی گدانانی نیمگءَ در کپتگ اتنت۔ جنگلی ہوک ے شپءَ سبزیانی ڈگاراں لپاشگءَ اتءُُ برپانی چیرءَ آلوءِ روتگانی شوہازءَ زمینءَ کلونڈاں کلونڈان میتگءِ لوگانی کشءَ داں اتک۔ ءُُ سُہبءِ سرا شِنگءُُ شانگیں حاکی ڈمپگاں آئیءِ شپانی چیریں ترءُُ تابانی نشان داتنت۔ بلئے کُچکءَ چہ اے نشانانی کمکءَ آئیءِ درگیجگ گران ات۔ آ وہدءَ سک کسان ات مُرگانی رندءَ کپان درچکانی تہا مدام راہ یے گار کت۔ سارتیں گوات، انچش ات پورا برپءِ ندیستگیں دستے گون کپتگ اتءُُ کوہی تنکانی نیمگءَ آؤکیں حالءُُ پیگاماں گوں یکے دومیءَ ہوار کنگءَ ات۔ گڈیءَ نیمروچءِ ساہتءَ وہدے من شپءِ سبزیءِ ڈگارانی دُزءِ درگیجگءَ ناامیت بوہان اتاں، من آ دُور ماں ڈنگرانی تہا لچاناں ترینز دیانءَ، کورءَ گوازینانءُُ کوہءِ سراسر کپگءَ ہمے نیمگءَ آہگءَ دیست۔ کہ من اُودا آئیءِ وداریگ اتاں۔ من کچکءَ ہما جاگہ اوشتگءِ گُشت۔ ءُُ پدا تپنگ داشتءُُ کارچ دستءَ کت یک دیوالےءِ پُشتءَ وپتاں۔ ہوک وتی حسابءَ مدان مدانءَ کوہءِ نیمگءَ سرکپگءَ ات۔ نوں وَ آئیءَ کمار نہ کنگءِ جاوراں عادت کتگ ات کہ آ نزیک گورءِ میتگءِ مردمانی رؤگءَ پد جنگلءُُ کوہستگءِ بھت جوڑ بوتگ ات، پمشکہ گوں وتی حسابءَ ءُُ شپءَ سیر کنگءَ گوں ڈلیں لاپءَ آ کوہ درچکانی میانءَ چہ درآہانءَ پیداک ات۔ ءُُ انچو ملان ات گشئے آ وتا اے تیوگیں دَمگءِ یکءُُ تہنائیں نندوکءُُ واہند سرپد بوّگءَ انت تیر آئیءِ راستی ٹیلگءَ لگتءُُ آئیءِ ترندیں تراکءَ آ چست کتءُُ گپڑےءَ دور دور اتءُُ آ ہمودا کپتءُُ دردءُُ رنجءَ نفسکی جنگءَ ات۔ من دگہ دو تیر جت یکے لاپءَ ءُُ دومی گردنءَ ءُُ چدءُُ پد آئیءِ کرّا شُتاں۔ تاکہ گوں کارچءِ ترندیں زورءَ آئیءَ چرے عزابءَ آجو بکناں۔

آ شپءَ تا دیراں منا واب نہ اتک۔ توپانی گوات بانانی سرءُُ دریگاں گوں اڑتگ اتءُُ کچکءَ لوگءِ دیمءَ نشتءُُ چانگتءُُ ہوکءِ ہونءَ میچلیں ساہگءَ پانگ ات کہ آ نوں تیرےءَ گوں درتکگءُُ لونجان ات۔ ءُُ پہ آئیءِ درنجگءَ من ہما ساد کارمرز کتگ ات گوں ہمائیءَ کہ من بستءُُ آ روچی پیشمءِ وہدءَ چہ ایسکارتینءَ وتی لوگءَ آؤرتگ ات۔ اے بازیں مدتےءَ پد بوتگ ات کہ یک چیزےءَ منی کارانی توکءَ دست ماں اڑینتگ اتءُُ آ شپءَ منا واب نہ اتکءُُ من دم پہ ساہت نیمروچءِ بوتگیں وئیلءَ وتی حیالانی تہا یک بے ساہءُُ اوشتاتگیں عکسےءِ وڑا یات کنان اتاں۔

وہدے کہ من بُست کت تہ روچءَ ٹِکّ نہ داتگ ات۔ اوتاکءِ تہا تہاری ات بلئے دریگءِ شیشگانی سرا برپ ناکیں رژنے ترپگءَ ات کہ آئیءَ دریگءِ کسانیں تکءُُ پہناتاں ءُُ کش گورا عجبیں دابءِ ترپوکیں پریمے نکش کتگ ات اے برپ ات کہ آ اینائیءِ سرا کدیمیں اسپیتیں شومی یےءِ وڑا رچگءَ اتءُُ بانانی سرءُُ دَمکاں یک برے پدا چیر ترینگءِ رندءَ ات گوات نزور تراتگ اتءُُ میتگءِ سرا ہر نیمگءَ یک جہلانکیں بے تواری یے چاگرد ات کہ آئیءَ میتگ حاموشءُُ بے وس کتگ ات پہ ساہتےءَ وہدے وابءَ پدا منی چمانی سرا اُرش کت۔ وہدے منی کسانیءِ برپ اوں گوں اے برپءَ ہوار آپ بوت۔ گشئے دریگءِ نِدارگءُُ میتگءَ برپ رچگ منی ہمے یاتانی بہرے بہ بیت۔ تہ آئیءَ اے شپءِ گوما دگہ باریں چنچو شپ یکجاہ کت۔ بیحال کتگیں گوستءَ چہ ہما اولی ایوکی یے درگیتکءُُ آؤرت۔ ءُُ ندارگءُُ واب ہردوئیں گوں یک یاتےءَ ہوارئے کت انت۔ اے مُجءِ تہا من کشےءَ لیٹ اتاں ءُُ ہما ساہتءَ من مارات کہ سبینا چہ نپادانی سرا گار انت۔

من سجہیں لوگءَ جہلی تبکءِ اوتاکاں ءُُ کنورجاہءَ لوگءِ پدی نیمگءِ کہنیں سازءُُ سامانانی اوتاکءَ، برزی اوتاکءُُ چیرتریں جاہاں، پہ آئیءِ شوہازءَ وتسرا تتکاں مزن اوتاکءَ رستاں تہ سما کپت کہ کچک اوں ادا نہ اِنت۔ ایوکءَ ہوک تیرءَ گوں لونجان اتءُُ چہ آئیءَ ہون پٹّانءَ جہلءَ یک کنڈےءَ مُچ بوّگءَ اتءُُ برپءِ اسپیتیءَ پولنگ کنگءَ ات۔ دروازگءِ دپءَ من پادانی پد گندگءَ اتکاں کہ نوں گار بوّگی اتنت۔ من لوگانی کمپانانی کشءُُ اے پدانی پشتءَ روان بوتاں۔ منا برپءِ پژلکاں چمّاں لگگءُُ شنگءُُ شانگ بوّگءِ ءُُ چمّانی تہا شپءِ وڑا چہ حدءَ ڈنیں ترسےءِ ایر کپگءِ مارشت بوّگءَ ات پادانی پد خوان فرانسکوءِ لوگءَ داں شُتاں ءُُ اناگتہ یک واڑےءِ پدی نیمگءَ تابے وارتےءُُ دور چرچءِ کپتگیں کرونڈیں دیوالانی تہا گار بوتاں من دَمکءِ سرےءَ شپءِ بے سیمسریں ایوکیءَ گوں ترسءُُ بیم وتی کشءُُ گورءَ چارانءَ اوشتاتاں۔ من پہ ساہتےءَ گوش ہمنگو کت انت۔ منی ساہءِ کشگءِ بس یکیں آواز ات کہ آ شپءِ ہلاس نہ بوؤکیں سارتیں جہلانکاں دو کپ کنگءَ ات۔ من رچوکیں برپانی میانءَ وتی جیکٹ مہر بستءُُ سبیناءِ پدانی پُشتءَ دراتکاں۔ پدا من کسانءَ چہ کسانیں آوازےءَ اوں گوش داشتاں تیوگیں میتگ گول اتءُُ گام گامءَ اوشتاتءُُ تہاری کچءُُ کیل کت۔ تا انچکءَ کہ برپءِ سرا جوڑ بوتگیں گامانی پد، کپتگیں اسکولءُُ گاوینءِ کہنیں واڑانی گڈی پشکپتگیناں چہ گوزان مدان مدانءَ درا ءُُ گیش پدّر بوہان اتنتءُُ منی گمان کہ سبینا ہمدا نزیک گورءَ انت۔ یک حسابےءِ پیش زانتی یے ات گڈیءَ من دَمکءِ سری نیمگءَ آ دروشم کت۔ وہدے آ بربوساءِ نیمگءِ راہءَ چہ چمّاں اندیم بوّگی ات۔ ءُُ ہما ساہتءَ من زانت کہ اے ندارگ چہ منی یاتاں بہہ گار نہ بیت سبینا یک بدیں ارواہءُُ مجیں آسیبےءِ وڑا حاموشیءُُ برپءِ میانءَ، لوگانی کرونڈءُُ ویرانگیءِ میانءَ تیوگیں میتگءَ گولگءَ اتءُُ پدا کچک گوں مسکینیءَ آئیءِ پُشتءَ روان ات۔

دگہ بازیں شپےءَ اوں انچو بوت۔ سُہبءَ پنچ، ششءِ ساہتءَ کہ وہدے شپءِ بار انگت ماں کاہانی سرا ایر ات سبینا بے برمشیءَ چہ نپاداں ءُُ پدا چہ اوتاکءَ ڈنّ دراتک۔ ءُُ ایوکءَ کُچکءِ ہمراہیءَ برپءَ سررتکگیں دَمکاں گولان بوت۔ تا ہما وہدءَ کہ اینائیءِ سُہبءِ بنداتی روچءِ رژن بُتک۔ من انچو کہ بزاں من واباں ءُُ آ پاد آہگءَ چارات پدا دریگءِ کرّا شتءُُ آئیءِ ماں دَمکءَ اندیم بوّگ چاراتءُُ پدا وتی پرشتگیں وابءِ جوڑینگءَ نبوتگیں امیتءَ نپاداں پترتاں، سُہبءَ من وہدے سبیناءِ مونجائیءِ استیں سوبءَ وتی دماگءِ تہا چستءُُ ایر کنانءَ گوں ژندیءَ پاد اتکاں تہ آ یکبرے پدا کنورجاہءَ دیست آئیءِ ساہ دوتانی تہا مانگیشان اتءُُ ہالیگیں نگاہ دور سک اتنت۔

مدان مدانءَ انچو کہ روچ کنزان اتنت (ءُُ پدا چہ ہما روچءَ رند وہدے برپءَ بدتگیں جہلانکءُُ ایررچوکیں آزمانءِ ہوریءَ مئے زندانی تہا اولی برءَ دست مان کتگ ات) سبینا بے سمائیءُُ حاموشیءِ چاڑانی جہلانکاں ایر کپان بوت۔ آئیءَ آسءِ گورا نندگءَ یا گڑا چہ دریگءَ ڈنّ ویرانگیں دَمکءَ چارانءَ گپڑے وہد جتءُُ آئیءَ منی اُودا بوّگءِ اوں سما نہ بوت۔من آئیءَ رالوگءِ تہا چو آسیبےءِ وڑا سرگءَ دیست۔ من چیرکائی انگرانی گنوکیءِ بدلءَ آئیءِ چماں چاران بوتاں ءُُ من نزانت کہ آئیءِ چمّانی تہا درابوتگیں مرتگیں پندءَ چوں بہ گوزیناں۔ یا گڑا حاموشیءِ اے گرانیں دامءَ چوں بہ سِنداں۔ کہ نُوں آ منا گوں تیوگیں لوگءَ وتی اندرءَ آرگءِ رندءَ کپتگ ات انچو گمان بوت کہ گشئے لبزاں وتی معناءُُ بزانت گار کتگ اتنت گشئے چہ آسءَ چست بوؤکیں دوتاں مئے ہردوئینانی میانءَ یک ناگوازیں پردہ یے بستگ ات۔ ءُُ مارا پہ یک دومیءَ درآمدئے کتگ ات۔ ڈنّءِ راہءِ برپ رچگءِ سوبءَ بند بوّگءَ من آئیءِ دیمءَ نشتءُُ یک سیاہیں، مُجیں اُبینگی یےءِ تہا ایر کپتاں کہ آئیءَ شپءِ بے وابیءُُ ترندءُُ زوراکیں حیرانگی گیشتر جہل کنان ات۔ یا من اوں بازیں کلاکاں وتی تہا گار ہما آس کپتگیں جنگلانی باروا جیڑان بوتاں کہ اودا کنٹگی دارءُُ ڈنگرءُُ آہانی گوما گوستگیں منی کہنیں یات اوں سچان اتنت بلئے برے برے وروکیں حاموشی انچو ترند، انچو ترسناک بوت کہ من اے سگّت کت نہ کتءُُ چہ کنورجاہءَ ڈنّ دراتکاں ءُُ مزن اوتاکءِ تہاریءَ کُچکءِ مہروانیں ءُُ گیش انسانی نگاہءِ شوہازی بوتاں۔

بیرانیءِ شپءَ سبینا وتی وہدءَ باز پیسر پاد اتکگ ات اے وہدءَ شپءِ یکءُُ نیم بوتگ اتءُُ ما ساہتےءَ پیسر نپاداں پترتگ اتیں تہاریانی گار…… ءُُ ہما وابءِ نیمون کہ آئیءَ وابءِ سک باز واہش منی چماں چہ دور کنگءَ ات منا اناگہ اے سارتیں ہالیگیءِ مارشت بوت کہ آئیءَ نپادانی تہا یل داتگ ءُُ شتگ ات۔ پدا منا گدانی بدل کنگءِ ءُُ پدانکانی سرا آئیءِ سراپ کنگءِ آواز گوشاں کپت۔ چدءُُ پد منا ڈنّءِ دروازگءِ پچ بوّگءِ توارءُُ سبیناءِ پادانی برمشءَ چہ یک اناگاہ پاد اتگیں کُچکءِ برمش اوں گوشاں کپت۔ بلئے آ شپءَ من سبیناءِ پُشتءَ نہ شُتاں گوں۔ من ایندگہ شپانی وڑا، پاد نہ اتکءُُ چہ دریگءَ اوں نہ چارات کہ روگائیں آ شپءَ سارتی یے نہ ات کہ منا دورئے داتگ اتءُُ کمبلانی بارءِ چیرءَ منا سُرگی یے نہ کتگ اتءُُ تہاریءُُ حاموشیں تکانسری یے یکبرے پدا تیوگیں لوگءِ سرا پانگ بوت۔ من تا دیراں ہمے وڑا تچک بوتءُُ حاموشیءُُ برپءِ دورءَ چہ آؤکیں درآمدیں زباناں گوشداران بوتاں۔ تا ہما وہدءَ کہ روچ ٹکّءِ ساہتاں، وابءُُ ودارءَ چہ عاجز بوتءُُ یک بے ساہیں ہستی ئےءِ وڑا مُجیں ءُُ ہلاس نہ بوؤکیں ترسناکیں وابےءِ تہا ایر کپتاں۔ اینائیءَ بازیں روچےءَ یکوئی اشتاپیءَ رچوکیں برپ بانانی سرءُُ دَمکاں وتی کنگءَ پد دریگءُُ دروازگانی راہاں لوگءِ تہا پترگءُُ مدان مدانءَ ہر اوتاکءَ پرکنانءُُ دیوالءَ اندیم کنان انت انچو کہ نوں آ اے نپادءَ اوں پتاہان انت کہ اشیءِ تلءَ من چو یک درامدیں زورےءِ دستاں کپتگاں کہ آئیءَ منا اے ہلاس نہ بوؤکیں ءُُ ترسناکیں وابءَ چہ درآہگءُُ تچگءَ داشتگ۔

وہدے من بُست کت تہ روچ درآہان ات۔ دریگانی شیشگاں ترپناکیں سارتیں رژنءَ چارانءَ…… کہ آ شپءِ برپ رچگءُُ منی ترسناکیں وابءِ پشکپتگیں اتنت۔ من ساہتےءَ دلءَ جیڑ ات کہ برپءَ راستی منا لوگءِ تہا اتکگءُُ چیر نہ ترینتگ۔ گد گورا کنانءَ من چہ دریگءَ ڈنّ دَمکءِ نیمگءَ نگاہے جت۔ برپءِ رچگ ہلاس بوتگ ات۔ بلئے نوں لیس ناکءُُ ترسناکیں گیتلوءِ یک بزیں چادرےءَ درچکءُُ نزیک گورءِ لوگانی سر اندیم کتگ ات اے بزءُُ سگءَ ڈنّیں گیتلو ات کہ آئیءِ تہا من وتی حیالءَ اے لوگءِ دوت کشءَ چہ درآؤکیں دوتاں چو مدامءِ وڑا گار بوّگءَ گندگءَ اتاں۔ بلئے کنورجاہءِ آس انگت روک نہ بوتگ ات۔ من سبیناءَ گندگءَ نہ اتاں۔ من کچکءِ چارگءِ نےّتءَ مزن اوتاکءِ نیمگءَ شُتاں بلئے آ اوں بیگواہ اتءُُ پدا گشئے سُہبءِ رژنءَ اناگہ منا حال داتءُُ لوگءِ سرا تالانیں بے حسابیں ہالیگی منی دستاں ترندیں تراکےءَ گوں ٹکّرٹکّر بوت منا یک اناگہ شکےءَ انگر کت کہ آئیءَ حاموشی، ترسناکیں وابےءَ ءُُ ساہتے پیسر دیستگیں واب یک حسابےءِ پیش سرپدی ئےءِ تہا بدل کت ڈنّءَ دَمکءَ گیتلو دیوالاں گوں اڑتگ اتءُُ سارتیءِ برپیں نمبگءَ پادانی نوکتریں پد اوں گار کتگ اتنت تیوگیں میتگءَ یک ترسناکیں بے تواری یے تالان ات کہ آئیءِ دراجءُُ سلیں للک لوگانی تہاریں ہالیگیءَ پتران سالانی بے کماریءِ زنگاں ءُُ مُچ بوتگیں دنزاں چٹگءَ ات۔ من حاموشیءَ دروازگ تکہ داتءُُ دَمکءِ نیمگءَ دراتکاں من دست کیسگءَ راہ داتءُُ کارچءِ است بوّگ ماراتءُُ وتی ساہءِ دریکگاں پہ حساب آرگءِ جُہدءَ کنانءَ کہ آ منی بے تاہیریءِ رازءَ پاشک مہ کننت ہما ویرانیں راہءَ روان بوتاں کہ ہر شپ سبیناءِ راہ ات مدان مدانءَ وہدیکہ منی پاد برپانی تہا مین رؤگءَ اتنتءُُ مارشت گیتلوءِ تہا رؤگءَ منا کمک کنگءَ اتنت من تیوگیں میتگ یک یک کت بلئے منا ہچّ جاگہ آئیءِ گوزگءِ نشان دست نہ کپت انت من ہر مزن اوتاک، ہر دَمکءُُ ہر دیوالءِ پُشتءَ چارات من اینائیءِ یک یک دَمک، یک یک لوگےءَ آئیءِ شوہازءَ شتاں بلئے ہچ،ّ انچو گمان بوّگءَ ات گشئے برپءُُ حاموشیءَ آ چیر ترینتگ گشئے آئیءِ لاگریں بالاد گیتلوءِ تہا پہ مدامی ہوار بوتگ گوں۔ اے سجہیں تچءُُ تاگءَ پد من چرچءِ کرونڈیں ماڑیءَ یکبرے پدا سرئے جتءُُ بیرہ کنگی اتاں کہ منا ہما جاگہ گیراتک کہ من تنیگہ اُودا آئیءِ شوہازءَ نہ شتگ اتاں۔

من باز پندءِ دوریءَ گیتلوءِ تہا اڑتگیں ایندگہ ساہگانی تہا یک ساہگےءِ وڑا کچک دیست کہ دَمکءِ میانءَ وپتگ ات آ بے تاکیں اسپیدارےءِ بس پہ نامیں ساہگءَ برپءِ تلءَ ٹنٹرتگءُُ وپتگ اتءُُ کورءِ تہا بُکتگیں انچیں ساہدارےءِ وڑا ات کہ آ آپءِ ترندیں ءُُ توپانیں چستءُُ ایراں کشےءَ آؤرتگءُُ دور داتگءُُ بیرہ کتگ۔ من چہ پلءَ گوستاں ءُُ گشادیءَ روان بوتاں ءُُ نزیکءِ رسگءَ گوں آ من نرمیں گالوارےءَ ٹوئینت بلئے وہدیکہ آئیءَ منا دیست مدامءِ وڑا تچانءَ منی نیمگءَ آہگءِ بدلءَ آ پاد اتکءُُ گشادیءَ دومی نیمگءَ آسیابءِ ماڑیءِ دروازگءِ نیمگءَ روان بوتءُُ چکے پدا ات۔ من سرپد نہ بوتاں کہ منا یک نیمگےءَ برگءِ جُہدءَ انت یا منا آ نیمگءَ رؤگءَ دارگءَ انت۔آئیءِ چمّانی تہاءُُ اے عجب گونگیں سوگہیءَ اناگہ پدر بوتگ ات (ءُُ منا ہما برپیں شپءَ ہوکءِ جونءِ سرا آئیءِ یاتءَ پرینگءَ ات) من اناگہ ہما چیز دیست کہ آسیابءِ ماڑیءِ دروازگءِ پُشتءَ منی ودارءَ ات۔ من ساہتے اوں مہتل نہ کت تچانءَ پہ دروازگءَ پُج اتاں ءُُ لگّتے جتءُُ پچ کت سبیناءِ بالاد ہمودا آسیابءِ سامانانی میانءَ گونی یےءِ وڑا چیک ورگءَ ات آئیءِ چم دراتکگ اتنتءُُ گردن ہما سادءِ ترندیءَ پرشتگ ات کہ ہمیشیءِ سرا من لہتیں شپ پیسر مزن اوتاکءَ مرتگیں ہوک درتکگ ات۔

٭٭٭