لیکہءِ لبز باز شاہگانیں مانایے داریت۔ اشیءِ وتی جتاہیں ساڑاءُُ گالبندی پُژدرے ما ایشیءَ ادا ایوکءَ نظریہءِ ماناءَ کارمرز کتگ۔ چوکہ پلاں کسءِ پگرءُُ حیال یا پلاں کس پلاں چیزءَ چے سرپد بیت یا آ چیزءِ بارہ آئیءِ پگرءُُ حیال چی اَنت۔
ادا ما لیکہ ہمے ماناءَ زُرتگ کہ منیراحمد بادینی لبزانکءَ چی یے سرپد بیت یا آئیءِ نِزّءَ ازم یا Art چی یے۔ لیکہ ایوک آ نہ اِنت کہ کسے جنزءُُ زرمبشتےءِ لوٹانی پدءَ زندءَ بہ گوازینیت یا یک لیکہ یے دیمءَ بکنتءُُ لبزانک بہ نبیسیت۔ چو کہ ہزاراں اے وڑیں مثال است کہ بازیں کسے مارکسی لیکہءِ جھاگیر اِنتءُُ کسے نوکیں لبزانکءِ یا کسے دگہ شھزانتےءِ حسابءَ زندءَ چاریتءُُ مانا کنت۔ بلئے ایشیءَ ہم ما کسےءِ لیکہ گوشیں کہ آئیءَ چے چیز دوست بیت ءُُ نہ بیت۔ پلاں کس پلاں کارءِ کنگءَ\ وش بیتءُُ پلاں کارئیگءَ نہ بیت۔
مُنیراحمد بادینیءَ وتی لبزانکی لیکہءَ را تچکءُُ راست کنگءِ ہاترا کتابے ”زندءِ ہنگام“ نبشتگ کہ منء منیر پرچا نبشتگ کناں،ءُُ من زندءُُ لبزانکءَ چون چاراں۔ اے درائیں گپّ آئیءَ ہمے کتابءِ تہا نبشتگ اَنت بلئے من آئیءِ لبزانکی لیکہءِ گیشینگءَ آئیءِ ساچشت گدارانی نیمگءَ شتگاں۔ آئیءِ گیشتریں گدارانی تہا ہمے کہ کارست ادبءُُ لبزانکءِ گپّءَ کننت وانوکءَ سما بیت ادا منیراحمدبادینی کارستءِ پُشتءَ اوشتاتگءُُ وتی لبزانکی لیکہءَ تچکءُُ راست کنگءَ اِنت۔
چہ آئیءِ گداراں نہ ایوک آئیءِ لبزانکی لیکہ دیمءَ کئیت بلکیں ”بل کہ شپ توار بُجاں“ گدارءِ تہا آ مئے لبزانکءِ پدمنتگیءَ مئے زندءُُ ٹکّی زند، واجہیءُُ میری، ناوانندگیءِ کوپگءَ لڈّیت۔
”بل کہ شپ توار بُجاں“ءِ بنجاہی کارست پروفیسر سامی کہ نبشتہ کارے، وہدے تاکدیم یکسدءُُ بیستءُُ ہپتءَ چندیں مردم پروفیسر سامیءِ آزمانکانی سرا گپّ جننت آئیءِ شہزانتی (فلسفہ)ءَ ہم نہ منّ اَنت۔ آئیءِ آزمانک چو کہ نوکیں رہبندانی پدء نبیسگ بوتگنت پمشکہ آہاں دوست نہ بنت ہمیشیءِ پسّوءَ پروفیسر سامی چو گُشیت۔
”تنے وہدی اشانی لبزانکءَ ہم وتارا قبائلی خاصیتاں چہ آزات نہ کرتگ کہ تنے وہدی آ ہما کہنگیں گپّانی سرا انچش وش اِتاں چش کہ اِشیءِ تہا نوک نوک تجربگ بوان اتنت بلئے ایش تنے وہدی گوستگیں دورانی، یاتانی تہا اتنتءُُ ہما لہتیں آزمانک نویسءُُ شائر کہ نوکیں لبزانک شوہاز کنگ لوٹ اتنت آہانی سرا ایراد کنگ بوت(۱)
پروفیسر سامی گوں وتا جیڑگءُُ حیال کنگءَ اَت، آ وتی زانندگءُُ ٹکّی زندءِ باروا جیڑگءَ اِنت کہ ادا کمے مردم وانندگ اَنت آ ہم وتی ٹکّی رہبنداں چہ نہ سِستگنت، بلکیں دیمتراآئیءِ ہمے پروفیسر یں کارست سامی چو ہم گُشیت کہ چہ آئیءِ گپّاں سرجمیں بلوچ رُبیدگءُُ وانندگیءِ راستیں تبے درابیت۔
”تنے وہدی ایش تعلیم یافتہ گانی سائیکیءِ تہا ہما کہنگیں روایتءُُ ریت پوشیدگ اتنتءُُ اشانی لبزانک، سیاست، دود ہما سائیکیءَ چہ دراحت نہ کرتگ اَت۔ اے کدی چہ ہمے سائیکیءَ آزات بوتیں کس نہ زانت (۲)
ہمے پروفیسر سامی کہ آئیءَ اے ہم سما گور اِنت کہ مرچی آئیءِ راج آئیءِ ساچشتاں پوہ نہ بیت یا آئیءَ نہ زانت چریشی وتی
دل چلّ کنگ نہ لوٹیت پرچا کہ اے ٹکّ دنیگہ وانگ نہ زانت۔ اے سارترءُُ ہائیڈگرءَ کجا زانت، گڈا ایشیءَ گوں چے گلگ کنگ لوٹیت۔ ہمے پروفیسر سامیءِ چرے دانکءَ چہ بلوچی زبانءُُ لبزانکءِ پدمنتگی چے کساسءَ اِنت، درا بیت۔ ایشیءَ ما آئیءِ اے وت گپّیءَ چہ زانت کنیں۔
”تنے وہدی آئیءِ چاگرد دیمءِ چیزاں تیار نہ اِنت۔ تنے وہدی اے وانگءَ نہ زانت تو ایش ہائیڈگرءُُ سارترءَ چے پوہ بوتیں (۳)
مُنیر احمدبادینیءِ گیشتریں گدارانی کہ کارست اگاں نبشتہ کاراَنت آہانی گپّ یکین اِنت آ لبزانک ہمے ہاترا نبیس اَنت کہ چریشی آہاں وتی زندگ بوّگءِ سما بہ بیت۔ اگاں آہاں نبشتگ مہ کتیں گڈا ٹکّیءُُ کٹمءِ سردارے بیتگ اَت، یا شَپُکءُُ دُزّے۔ پمشکہ آئیءِ پروفیسر سامی کہ وتی چاگردءِ سرا توازہ کنتءُُ آئیءَ چو کلاگ گِپت ”آ قبائلی سروکے بئیگ نہ لوٹیت یک شہزانتءُُ کلمکارے بوّگ لوٹیت کہ وتی بیستءُُ چل سنتریاں شپءُُ روچ نان بداتیں کہ آ شپءُُ روچ گوں وتی کلاشنکوفاں آئیءِ پدا بہ تچیت، آ شپکے نہ بوت کہ سہءُُ چار آروسءُُ سیر بہ کرتیں۔ آئیءِ وسءَ نہ اَت کہ حال رسانءُُ حال چینے بوتیں۔ اگاں آئرا زندگ بوّگی اَت گڈا یک دانشورےءِ پئیمءَ۔ اگاں ایش نہ بوت گڈا ہچ نہ بوت۔ ایدگہ درائیں راہ آئرا دوست نہ اِتنت (۴)
مُنیراحمدبادینیءِ اے ایوک کارستے نہ اِنت کہ وتی چاگردءُُ زند، یا وتی تبءِ باروا گپّءَ اِنت بلکیں آئیءِ جند اِنت کہ آ بس زانندگءُُ شہزانتے، ندکارءُُ نبشتہ کارے بوّگ لوٹیت۔ نبشتہ کار بوّگءِ آئیءِ کرّءَ معنا ایش نہ اِنت کہ من اے زندءُُ چاگردءِ تہا بدلی یے کاراں یا وتی فکشنءِ کمکءَ مردمانی شپءُُ روچءَ بدل کناں۔ آ گُشیت بس من نبشتگ کناں۔ نبیسگءِ کار آئیءِ گورا زندگ بوّگءِ نشانی یے۔ آئیءَ وتی اے گپّ وتی کتاب آئیءِ رودپتر (ڈائری) اِنت ”زندءِ ہنگامءُُ لبزابک“ءِ تہا چو درشانتگ۔ ”ماں تنے وہدی یک کہنہ گیں راجی چاگردےءِ تہا زندگ اوں۔ وتی ناولانی تہا من ہمے شعورءَ بیان کنگ لوٹاں چیا کہ من اے شعورءَ بنی آدمءِ درائیں شعوری جہدءَ چہ جتا حیال نہ کناں بلکینا اشی یک بہرے حیال کناں چیا کہ من وتی انسان گریءَ وہدے یک نوکیں سپتے دئیگ لوٹاں تو من مُدام ایشیءَ بنی آدمءِ انسان گریءِ کشادہ گیں سپتءُُ توسیپءِ روژنائیءِ تہا چاراں کہ منی کردار بُزدل اَنت۔ نفس پرست اَنت، لاتماءُُ لاپرواہ اَنت، چاری اَنت، قبائلی اَنت، ضدی اَنت، ناروا اَنت، بے رحم اَنت کہ من آیانی بزھگیءَ وہدے بیان کنیں تو من نہ لوٹاں کہ وانوکانی رحمءَ بہ لوٹاں، منا گوں بزھگاں رحم نیست، دوستی نیست، منی کوشست ہمیش اِنت کہ من آیانی بزھگیءُُ آیانی حرکتءَ عملءِ تہا نشان بدیہاں کہ آ گواچنی بزھگ اَنت، بس…… منءَ آیاں گوں ہمددردی نہ اِنت چیا کہ من راستیءَ بیان کنگءِ یک ناکامیابیں کوشست ے کناں، من ہمدردی وت نہ لوٹاں ءُُ نہ کہ لوٹاں کہ من وتی کرداراں پہ رحمءِ خواست بکناں …… من آیاں انچش پیش دارگ لوٹاں چوکہ آ استاں نہ کہ چش بباں۔ اے لبزانکءِ کار نہ اِنت۔ اے ناولسٹءِ کار نہ اِنت کہ آ معلمءُُ ریفارمرے بہ بیت۔ اے کار معلمءُُ سیاست دانانی کار اِنت کہ آ راجءَ یک راہ یے بدیئنت، من ہر چیزے کہ است ہمائرا بیان کنئگ لوٹاں نہ کہ ایش کہ راج اے ڈول بہ بیت۔ ”استءُُ بہ بیت“ءِ تہا باز پرک اِنت“ (۵)
منیراحمدبادینی لبزانکءَ وسیلہ یے سرپد نہ بیتءُُ نہ کہ چریشی آ چیزے دئیگءُُ زیرگ لوٹیت۔ آ بس زندءَ وتی حسابءَ چاریتءُُ درانگازیت پمشکہ آئیءِ کرّءَ لبزانکءِ ردءَ بازیں لیکہ دیمءَ کاینت۔ آ یک مکتبےءِ مردم نہ اِنت۔ بلکیں لبزانکءَ اندری چارگءُُ درانگازگ سرپد بیت۔ ایشیءِ معنا اے نہ اِنت کہ آ ئیءِ اندری درشان آئیءِ حیالی دنیا اِنت کہ چمیشیءِ پدا زندءَ چاریت۔ اناں، آ گُشیت من وتارا وتی مردمءُُ چاگردءَ چہ جتاءُُ گِستا کُت نہ کناں۔ بلئے ایشیءِ معنا آ گُشیت ایش نہ اِنت کہ من بس چیزے دیستگءُُ آئیءَ بہ درشاناں، آ گُشیت داں ہما چیز منا مہ ژامبلینیتءُُ مہ پروشیت چون درشانگ بیت؟ لبزانکءَ، زندءَ، ساچشتءَ آ چی یے سرپد بیت ایشیءَ ما آئیءِ گدار (کہ منءَ وانگءَ داتگ اِت ئے دنیگا چاپ نہ بوتگ) ”بانور“ءِ تہا گندیں اے گدار دو بہرءِ تہا اِنت یک نیمگےءَ جنکے کہ آئیءَ جنّے سرءَ اِنت آ وتی مردءُُ مردماں گوں شاہ حسینءِ زیارتءَ اتکگ۔ ہمے نزیکءَ چَکلی میتگے کہ اودا نبشتہ کارے نشتگءُُ آ لبزانک نبیسگ لوٹیت۔ یک تاکارے چہ ماہتاکےءِ نیمگءَ نبشتہ کارءَ گوں گُلگدارے کنگ لوٹیت۔ ہمے تاکار کہ آئیءَ جست کنت تئی نام کئے اِنت گڈا ایشیءِ پسّوءَ نبشتہ کارءُُ گدار نویس وتی نامءَ گُشگ نہ لوٹیت آ بس ہمے گُشیت کہ ساچشت ہژدری اِنت نام انّاں۔ تاکار جست کنت تو وتی نامءَ بُگش۔ نبشتہ کاریں کارست (آئیءِ نام نیست بلئے وتا ”م“ سرپد بیت) پسّوءَ ہمے گُشیت شاہ نویسی چہ نامءَ دیمءَ تراِنت نام اینچو ارزشت نہ داریت چو کہ ساچشت اِنت۔ سنگینیں وانوک اے گپّءَ شَرّیءَ سرپدبنت کہ فرانسیسی ساختیاتءِ شرگدار رولاں بارتھءَ ہم ہمے گُشتگ کہ ”زبان گپّ جنت نبشتہ کار اِناں“ یا آئیءِ اے گپّ کہ نبشتہ کار مُرتگ“۔ ادا نبشتہ کارءِ مَرگءِ معنا ایش اِنت کہ راستیءَ نبشتہ کار نہ مُرتگ بلکیں آ گُشیت ساچشتءَ نی باید اِنت ما چاگردی،تب زانتی یا دگہ لیکہ یےءِ پدءَ مہ چاریں ءُُ معنا مہ کنیں۔ ساچشتءَ نبیسگءَ پد ساچشت وانوکء ِ میراث بیت نی ہمائیءِ تب اِنت کہ ایشیءَ (ساچشت) چے سرپد بیت۔ اگاں ما کلمکارءَ چہ ساچشتءَ گستا مہ کنیں گڈا ساچشتءَ ما ایوک چاگردی جاور، نبشتہ کارءِ جندءُُ زندءِ حسابءَ گیشّءُُ گیوار کنیں۔ منیراحمدبادینیءِ کارستءِ وتی نامءِ نہ گوشیءِ معنا ہمیش اِنت کہ مردم یا نبشتہ کارءِ مزن بوّگ ساچشتءَ مزن نہ کنت۔ساچشتءَ نبشتہ کارءِ راجءُُ ٹکّ یا آئیءِ اگدہءُُ نام مزن نہ کنت داں ساچشت ءِ وتی جند مزن مہ بیت۔ منیرءِ ہمے کارست آئیءِ گدار ”بانور“ءِ بنجاہی کارست اِنت۔ آئیءِ گُشگ ہمیش اِنت نبشتہ کار لس زندءَ دگہ مردمے، ہمے کہ ساچشت کاری کنت دگہ مردمے بیت۔ باید نہ اِنت کہ آ ہمے رنگءَ نبشتہ بکنت انچو زندءَ وتی کارستانی پئیمءَ درا بہ بیت۔ ”بانور“ءِ کارست کہ شھنویسے بوّگ لوٹیت شاہ حسینءِ زیارتءَ ہمے ہاترا رؤتءُُ دُعا لوٹیت کہ من شھنویسے بہ باں۔ آئیءِ دعا ایش اِنت ”من اے دنیاءَ وتی حرپءُُ لوزانی تہا بیان بکنیں“ نامداریں شہزانت رینے ڈیکارٹؔ ہم وتی شہزانتیءِ سوب مندیءَ زیارتءَ شُتگ۔ منیرءِ شھنویس بس نبیسگ لوٹیت، نبیسگءِ ہاترا مرگ لوٹیت۔ آئیءِ کولءُُ کرار، کمٹمنٹ ہمیش اِنت کہ من اے دنیاءَ وتی لبزانی تہا درانگاز بکناں بس۔ آئیءِ گورا دگہ پگرءُُ لیکہ یے کہ من اے ہاترا نبیسگءَ یاں، ءُُ چریشی اے وڑا اے ڈولیں آشوبے کیت۔ اے وڑیں ہچ چیز نیست۔ منیراحمدبادینی نبیسگءِ کارءَ ذاتی درشانے سرپد بیت۔ آ گُشیت نبشتہ کار دگہ تماءُُ کسےءِ گُشگءِ سرا نبشتگ نہ کنت۔
اے گپّءِ تہا ہچ شکّ نیست کہ داں کلمکارءِ جند وت چیزےءَ چہ اثر مند مہ بیت آ چون نبشتگ کنت۔ چوشیں مثال ہم است کہ مردم ٹی وی، ویڈیو یا دگرےءِ گشگءِ پدا ہم نبشتہ کننت دگرےءِ گُشگ یا روزگارءُُ لاپءِ ہاترا بیسگءَ را گارشیا مارکیزءَ ”کار“ءِ نام داتگ۔ کارءُُ لبزانکءِ نیامءَ تپاوتے ایش اِنت کہ لبزانکءِ نبیسگءَ کلمکار آزات بیت، چے ہم بہ لوٹیت وتی ذاتءُُ جند، تبءُُ شوقءِ پدا نبیسیت۔ منیراحمدبادینی شررنگیءِ منّوک اِنت آ گُشیت ”لبزانک کہ زرّ یا دگہ لیکہ یےءِ ہاترا نبیسگ بیت آ لبزانک گُشگ نہ بیت“۔ ”بانور“ گدارءِ تاکاریں کارست کہ آئیءِ نام تاج اِنت آئیءَ جست کنت ”باز مردم پہ زرّءِ کٹّگءَ پہ، باز پہ لیکہءُُ مکسداں نوشتہ کنت؟“ بُنجاہی کارست کہ ندکارءُُ شھنویسے (وت منیرءِ جند اِنت) اشیءِ پسّوءَ چو دَنت ”بلئے آ لبزانکءِ تہا ہور نہ بیت“۔
تاج ”چی متلب“
م۔ لبزانک چہ دلءِ لہڑگاں درکپتہ گیں حرپءُُ لوزانی نام اِنت۔ اشیءِ دگہ مکسد بوت نہ کنت، ایش وتی منزل وت اِنت، وتی نپر وت اِنتءُُ وتی مولءُُ مراد وت اِنت کہ لبزانکءَ دگہ ہچ مولءُُ مرادے بوت نہ کنت نیکہ است (۶)
دیمترا شھنویس کارست چو ہم گُشیت ”بازبرءَ نبشتہ کارءَ دگرانی ہاترا ہم نبشتگ بلئے زندگ آئیءِ ہما ساچشت بوتگنت کہ آئیءَ وت ماراِتگءُُ نبشتگ اَنت“
لاطینی امریکن ندکار ماریوبرگاس یوساءُُ رشئین فارملسٹ ہمے گپّءَ کننت لبزانک زندءَ وشرنگءُُ زیبا کنت۔ زند وشرنگءُُ زیبا ہما وہدءَ بیت کہ اشیءَ نوکءُُ جتائیں رنگےءَ درانگازگ بہ بیت داں انسانءَ یکبرے پدا سرءَ چہ زندءَ گوں مہر بہ بیت۔ منیرءِ شھنویس ہم انچیں گپّے کنت ”اے زند وتی اصلیتءِ تہا باز ڈالدارءُُ بے معنا اِنت ایشرا لبزانک یک رنگءُُ یک معنا یے دَنت کہ پدا زند دیمءَ بروتءُُ مردمءَ یک سرجمیں تجربگے بوان بیت۔ (۷)
زندءِ زیبائیءُُ شررنگیءِ پجّیءَ آئیءِ نزّءَ لبزانکءِ کار ایش اِنت کہ وانوکءِ دیمءَ گوستگیں سرگوستءَ یک وارے پدا زندگءُُ سلامت بکنت۔ وانوک لبزانکءَ پمشکہ دوست کنت کہ آئیءِ اندرءَ وتا گندیت یا ہما ارمان کہ پہ زندءَ داشتگ اَنت ئے پورا نہ بیتگ اَنت، لبزانک ہما زندءَ درشانیتءُُ آئیءِ دیمءَ کاریت، یکبرے پدا آئیءَ زندگ بوّگءِ ارمانءَ سرءَ دَنت۔
منیراحمدبادینی ہمے گُشیت کہ زانت (علم) ڈنّءَ چہ کیت بلئے اے زانت نہ پکگءُُ ھامگیں زانتے بیت داں منی جندءِ مارشت ہوار نہ بیت، آ گُشیت ڈنّی زانت اے وڑیں راستی یے نہ اِنت کہ من ایش بہ منّاں یا منا کار بہ دَنت۔ ڈنّی راستیءَ ہرکس وتی حسابءَ زانتءُُ معنا کنت من دگہ رنگےءَ اشیءَ معنا کناں۔ اے وڑا راستی یے نہ بیت من گڈا پرچا ہمیشیءَ وتی رہشون سرپد بباں۔ منیر بُندرءَ انچو کہ آ وتی گِدارانی تہا ہستانکی (وجودی) نبشتہ کارے، ہمے رنگءَ آئیءِ گپّ ہم ہماہاں گوں نزیک اَنت۔ منیر گُشیت آزاتی آ نہ اِنت کہ پیسرا چہ است اِنت من استیں آزاتیءِ تہا آزات بیت نہ کناں بلکیں آزاتی ہمیش اِنت کہ من وت نوک گچین اِش کناں۔
”آزاتی ہمیش اِنت کہ من شوہازئے کناں۔ پیسرا چہ ہچ نیست۔ منا وتی حدا ہم شوہازگی اِنت پرچا کہ حداءَ من وتی آزاتیں شَورءُُ سُہل (فیصلہ)ءِ تہا زاناں نئیکہ پگرءُُ حیالءِ تہا“ ۸
ہمیشیءَ آ اندری راستی گُشیت۔ آ گُشیت ہمے راستی اِنت کہ من اِش وت سرپد بانءُُ زاناں۔ نبیسگءُُ ندکاری آئیءِ گورا دگہ مکسدءُُ لیکہ یے نہ اِنت۔ آ گُشیت داں من نبشتگ مہ کناں وتا نزاناں کہ من کئے آں یا منی ہستی چی یے۔منیرءِ گورا نبیسگ آئیءِ ہست بوّگءِ نشانءُُ پجّار اِنت۔ آ گُشیت من گِدارءُُ آزمانک نبشتگ نہ کناں من لبزانی تہا وتی ہستیءُُ بوّگ (وجود)ءَ پدّرءُُ سَہرا کنگ لوٹاں ہمدا چہ منا سما بیت من ہستاں۔
انچو کہ ٹالسٹائیءَ گُشتگ کہ ”من کار کناں من ہستاں“۔ ڈیکارٹ گُشیت ”پگر جناں گڑا من ہستاں“۔ منیر گُشیت ”من نبشتہ کناں گڑا من ہستاں“۔
”نبیسگ منی واستہ آزاتی یے اگاں من نبشتہ مہ کرتیں گڑا زندءِ ڈکھءُُ دردانی دستءَ وت کشی بہ کرتیں یا کہ وتارا ایوک بکرتیں پرچا کہ منی زندانکس اژناھءُُ برکشانیں زندے نہ بوتگ بلکنا گام پہ گامءَ منا پہ وتی زندءَ جنگ کنگ بوتگ“ ۹
ادا البیئر کامیو کہ بادینیءِ دوستگیں ندکاراں چہ یکے ہمائیءِ توار مئے گوشاں کپیت کہ آئیءِ گشگءِ رِدا ما زندءَ را مانا بکشگءِ ہاترا مائرءُُ پُر کنیں۔ وت ہمے سُرءُُ پُرءِ ارزشت چی اِنت اشیءَ گوں منا کار نیست۔ منیر ہم گُشیت کہ منی آزاتی منی نبشتاکانی تہا اِنت۔ منی آزاتی منی کردءُُ کارءِ تہا اِنت کہ من اِش کارمرد کناں۔ وت انچو آزاتی نیست بلئے اِشیءِ مانا اے نہ اِنت کہ منیر چہ وتی چاگردءُُ مردماں چہ پراموش اِنت۔ آ گُشیت من ہمے چاگردءِ مردمے آں۔ من چہ اِشاں تتک نہ کناں۔ من ایوک وتی وشیءُُ گماں نبشتگ نہ کناں۔
”منی سرگوست منی ڈنّی دنیاءَ چہ جتا نہ اِنت۔ اشیءِ مانا اِش اِنت من وتی دودءُُ رسم، وتی ڈگار، منی زمینءُُ منی آزمان منی ڈنّی دنیا زانگ بیت۔ ہمے منی سرگوست اِنت ہمے منی باطن اِنت۔ من وتی باطنءَ چہ نبشتہ کنیں بلئے من اصلءَ وتی دودءَ نبشتہ کنیں۔ منی حرپءُُ لوزانی تہا منی وتی چاگردءِ ارس ہم مان اِنت بلئے من اے ارسءَ ہما وہدی سہیگ باں یا اشیءَ زاناں کہ من وتی جندءِ چمّاں بہ گریواں“۔
منیر لبزانکءَ چو سرپد نہ بیت کہ چیزے است یا ما گندانیں ہمائیءَ بہ نبیساں ءُُ نہ کہ آ ایوک راجءِ گمانی درانگازیءَ لبزانک سرپد بیت بلکیں آ گُشیت کہ چیزےءَ کہ من وت نہ ماراں، وتی بہرءُُ ونڈءَ گون نہ کناں، ازمءَ ہوار نہ کناں، گڑا ساچشت ہشکءُُ زیان بیت لبزانک ایوک تجربتانی درانگازگءِ نام نہ اِنت۔ تجربت کسےءَ ہم جاہے سر نہ کن اَنت داں ازمءِ شررنگی گون مہ بیت۔
منیر بادینی مزنیں سرحالے آئیءِ ازمءِ لیکہءِ سرپد بوّگءِ ہاترا آئیءِ گِدارانی وانگ ہژدری بیت۔ آ ہم ہشتادءِ کساسءَ آئیءِ گِدار اَنت ہر کجا کہ آئیءِ کارست ندکارءُُ شھنویسے بوت اودا لازم لبزانکءَ زندءِ بازیں جُستے دیمءَ کئیت۔ اشاں ما چہ منیرءِ وتی جندءِ ازمءُُ لیکہاں چہ جتا کت نہ کنیں پرچا کہ منیر وتی کارست وت اِنت آئیءِ کسّہ آر (راوی) دگرے نہ اِنت آئیءِ جند اِنت۔ اگاں ما آئیءَ دگرے ہم سرپد بہ بئیں آئیءِ گپّ ہما اَنت کہ منیرءَ وتی کتاب ”زندءِ نہگامءُُ لبزانک“ءِ تہا درشانتگ اَنت۔ آ ہر کجا ہم لبزانکءِ گپّءَ بکنت آئیءِ گپّ ہمیش اِنت کہ لبزانک وتی راہءُُ کِشک، منزل وت اِنت اول سرا آئیءِ لبزانک بوّگ ہژدری اِنت پدا چہ آئی چے کشّگ بیت اے رندی گپّے۔
* ٭٭
Post a Comment