دہشت | منیر احمد بادینی

منیر احمد بادینی| فوٹو : ریگزار

دہشت

آزمانک

منیر احمد بادینی

بس سرگپت، بلے پدا کراربوت ءُ اوشتات-من چہ کھڑکی ءَ ڈنّ ءَ چار ات تو یک مسافرے چہ دُور ءَ گام جنان ءَ بس ءِ نیمگا روان ات کہ ڈرائیور ءِ چم پرائی کپتنت کہ پرائی نوں آ بس ءَ اوشتاینتگ ات-بُرز آسمان ءَ سیاہیں جمبرے ایر بستگ ات ءُ چہ بس ءِ راھدگ بوھگا لھتین دم ساری ھور رچان بوت-من ءَ تُرس زُرت کہ اگاں اے ھؤر انچش کاینت گڑا منی وتی منزل ءَ سربوھگ ھم اگری ات!-پرچیکہ من کلگ ءِ میتگ، ءُ کلگ ءِ راہ ءَ پہ شری زانت کہ چنکس کؤر ءُ ڈورانی تھا یک کچائیں راھے چو مار ءَ تاب ءُ لیٹ کنان ءَ پہ کلگ ءَ سربوت کہ ھؤرانی موسم ءَ کلگ ءِ راہ کدی کدی ھپتگانی ھپتگ بندبوت، بلے پدا ھیال کرت کہ خدا وسیلہ ساز انت بلکنا اے ھؤر کہ خاران ءِ تھا بوھگا انت کلگ ءِ تھا مہ بیت، کئے زانت؟

موسم ھم جنوری ءِ ماہ ءِ گُڈّی ئیں روچانی ات ءُ سردی ھم زور ات کہ مسافر گرمیں لیوسے پوشتت کہ بس ءِ حالت ھم انچش ات کہ ایشی یک دروازگ ءُ کھڑکی یے ثابت نہ ات کہ اچ اوداں سارتیں گواتے میاتین!-

ھما مسافر کہ پرائی بس اوشتاتگ ات نوں سربوتگ ات، ءُ بس ءِ تھا پُترتگ ات کہ پدا وتی سروبدن ءِ ایدگہ بھراں کمبل ءِ تھا پہ شرّی پتایاں سیٹانی سر ءَ دست مُچ جنان ءَ منی چپیں دست ءَ نشت کہ بس ءِ ھمے یکی سیٹ ھورک ات کہ برائی ایوک ءَ من نشتت تن کہ نوں پُربوت ءُ من وش بوتُن کہ راہ ءِ تھا گوں آئی گپ ءُ ھال بیت!

مرد ورنا اَت ءُ بدن ءِ تھا سبر ءُ طاقت ور ات کہ آئی مُود دراہ سیاہ اتنت گوں آئی ریش ءَ ھوار کہ نوں کمکّیں دراج بوتگ ات کہ چہ بازیں وھدے ءَ آئی بلکنا مھلت نہ رستگ کہ ایشرا گونڈ بکنت-آ ھستگاریں مردے ات چوکہ آئی کمبل ءَ پدّر ات ءُ آئی دست ءَ قیمتی ئیں گھڑی یے بندوک ات-بلے چہ وتی خوبو ءَ چُپ ءُ سادہ دلے درا بوت چوکہ نندگ ءِ وھداں آ من ءَ جست کرت کہ آ پمّن مشکلے تو پیدا نہ کرتگ؟ ءُ من ءَ آئی ھمے گوشگ انچش تورِت چوکہ من وت پہ اے ڈؤلیں خاندانیں مردے ءَ مشکلے مہ باں.....!

بس راھدگ بوت تو آ چہ وتی کیتو ءَ سگریٹے درکرت ءُ لگینت ءُ وتی مزن بوتگین ریش ءِ سر ءَ دستان مُشان بوت کہ آ جہل چاران اَت کہ آئرا بلکنا ھور ءِ چارگ دوست نہ ات ءُ نئیکہ گوں ایدگہ مردمان گپّ جنئگ!- ءُ من ھم گون ئےِ گپّ نہ کرت-

وھدیکہ بس سئے چار گھنٹہ ءَ پد مزنیں راہ ءَ شُت ءُ پہ کلگ ءِ کچائیں راہ ءِ سر ءَ ایرکپت گڑا آ دمان ءَ بس ءِ بازیں مسافر راہ ءِ تھا وتی وتی میتگاں ایرکپت انت کہ کلگ ءِ لھتیں مسافر پشت کپت انت کہ اے مرد ءَ ھم بلکنا کلگ ءَ رؤگی ات کہ آ تنے وھدی چشیں ارادگے پدر نہ کرتگ ات کہ آدیما ملک ءُ میتگے ءَ ایر کپیت چیاکہ کلگ ءِ فاصلہ تنے وھدی استت کہ ھمے لھتین مسافران لھتیناں ایر کپگی ات،ءُ من چاران اتن کہ آ کجا ایر کپ آیت؟

من ءَ ھیرانگی ایش ات کہ گوں آئی ھچ چیزے گون نہ ات بگیر چہ یکین کمبل ءَ-نہ بیگے نہ بسترگے ءُ نئیکہ دگہ پوتُنکے،بس آ دست ھورک سر گپتگ ات!-ءُ آ ڈیل ءُ ڈول عادت ءُ حرکتان مالوم بوھگا ات کہ آ اے ھند ءِ مردمے نہ ات، چیاکہ وتی ماسٹری ءِ شش ماہ ءِ تھا من کلگ ءِ ھر مردم ءَ زانت کہ اے گریب ءُ خوارین مردم اتنت-اے مرد کہ نوں گوں من یک سیٹے ءِ سر ءَ نشتگت اچ آیان چٹ جتا ات،بلے آ کلگ ءَ پرچے رؤگا انت؟

پدا من ءَ ھیال آھت کہ بلکنا آ اودا پہ نوکری ءِ درگت ءَ رؤگا انت، بلے کلگ ءِ تھا یک سرکاری نوکری یے ات کہ مڈل اسکول کلگ ءِ دو ماسٹر اتنت کہ اَچ آیان یکے کلگ ءِ وتی مردمے ات کہ آ پرائمری سیکشن ءَ وانینت ءُ من دوہمی سرکاری ملازم اتاں کہ اسکول ءِ ہیڈ ماسٹر اتاں کہ چہ قلات ءَ منی پوسٹنگ شش ماہ ساری ادا بوتگ ات وھدیکہ کلگ ءِ پرائمری اسکول ءَ اَپ گریڈ، کنگ بوتگ ات ءُ مڈلے جوڑ کنگ بوتگ ات-سئے چار دگہ پوسٹ تنے وھدی خالی اتنت، بلے لاچاری ءِ حالت ءَ من وتی روچاں گوازینگ ءَ اتوں پمیشکا من نہ زانت کہ پرچا اے مراد کلگ ءَ رؤگ ءَ انت؟

ھؤر یک ڈؤل ءَ رِچگا ات،بلے شکر خدائی کہ اے ترند نہ ات بلکنا ساتو بوھگا ات کہ ساتو ءِ تھا کوھانی آپ دیر ءَ کاینت پمیشکا راہ ءِ بند بوھگ ءِ خطرہ کم ات-

یک ءُ دو مسافر ایرکپتنت کہ نوں آخری منزل کلگ ءِ ات کہ اودا ایوکا سئے مسافر پشت کپتت انت، من ءُ ھما مرد ءُ یک دکاندارے کہ من آئرا زانت کہ آ کلگ ءِ تھا یکیں دکان ءِ واھند ات ءُ بس!-

روچ کپان ات بلے جمبرانی تھا اندر ات ءُ کوہ کٹاّن اتنت کہ یکدمے ءَ پدا وھدیکہ مئے بس چہ بُرزیں شکے ءَ ایرکپت تو آماچیں میدانے گوں کوہ دریگ ءُ پٹاّن ھوار سوار مئے دیما ات کہ نوں ھؤر ءِ تھا گرذی،ءُ سیاہ درا کنگا ات کہ ما نہ زانتاں کہ کجا ایر کپاں؟

بس گرگرکنان یک سیاہ ڈنے ءِ سر ءَ تچان کوہ ءُ ریکانی ھوار سوارین وادی ءِ تھا پُترت ءُ کلگ ءِ شار ءِ تھا داخل بوت- اسکول ءِ دیما اوشتات کہ اسکول بزاں بس ءِ اڈہ ات-دکان دار اچ ما مہلت گپت ءُ راھدگ بوت- اسکول ءِ چوکیدار منی سامان ءَ ایر گیت-مرد کہ راہ ءِ تھا گوں من لھتین "ھاں،،" ھو"ءَ ابید ھچ گپّ نہ جتگ ات نوں گوں من جُفت ایرکپت ءُ من ھیران بوتُن کہ آ کجا روت، آ کئی مہمان انت ءُ پرچے اودا آھتگ؟

من اسکول ءِ حویلی ءِ تھا پُترت تو آ گوں من گون ات- اسکول ءِ دو کمرہ آنی تھا کلاس بوتنت ءُ سیمی کمرہ ءِ تھا منی ھنکین ات-اسکول ءِ تھا پہ ماسٹران رہائشی مکان کلگ ءِ تھا نیست ات کہ منی گزران ھمے یکیں کمرہ ءِ تھا اتت کہ اصلءَ اے اسکول ءِ اسٹور اتت ءُ نوں کہ اے بے نامیں مرد منی مہمان بوتگ ات تو آئرا ھمدان جاہ دئیگی ات-اسکول ءِ چوکیدار عرض مھمد منی راشن ءُ سامان ءَ کمرہ ءِ یک کنڈےءَ ایرکرت- بخاری ءِ تھا آچے روک کرت ءُ نوں تھاری ءُ سردی ھردو ودّان اتنت، آچ ءِ گرمائشت مارا شر تورگا ات-عرض محمد لالٹین ءَ روک کرت ءُ بخاری ءِ سر ءَ ایرکرت-بے نامیں مرد، منی مہمان چپ چپان آچ ءِ دیما نشت ءُ وتی سگریٹ ءَ چکاّن بوت-آ یک کرار ءَ آچ ءِ جمجلائی ءَ چاران ات-عرض محمد وارے من ءَ چارِت ءُ وارے مہمان ءَ ءُ آھم بزان من ءَ جست کنگ لوٹِت کہ اے مہمان کئے انت، ءُ چہ کجا آئیگا انت-بلے عرض محمد نوں بازیں کاراں گوں دزگٹ ات، کہ اے موقعہ نہ ات کہ من ءُ آ مہمان ءِ پجاّروکی ءَ بکرتینان تنکہ ماوتی شپ ءِ دراہیں نان ءُ آپ ءُ آچ گرمی ءِ بندوبست ءَ مہ کرتیناں!

من عرض مھمد چوکیدار ءَ پرمات کہ پہ مہمان ءَ مُرگے بِر کنگ بہ بیت ءُ برنج ھم گرادگ بہ بیت تانکہ ما آئرا شرّیں نانے بہ دئیں- وھدیکہ من چہ ڈنی کاران دست ھلاس بوتُن تو بخاری ءِ دیما آھت ءُ نشت کہ اودا عرض محمد ور ءَ گٹ ات ءُ ماھردو ءَ را چاران اتیں-دیگ ءِ یک کنڈے ءَ عرض محمد چادان ءَ پہ چاہ ءَ ایر کرتگ ات-کلگ ءِ ھلک ءِ سر ءَ نوں شپ ءِ گِدان گوں ایربستگیں جمبران پہ دلجمی مانشانتگ ات ءُ ساتو ءِ ھؤر رچان ات-

چاہ ورگ ءَ رند عرض محمد دیگ ءَ تیارکرت ءُ پہ نان ءِ پچگ ءَ ھلک ءَ راھدگ بوت کہ اسکول ءِ کوٹی ھلک ءَ کمکین گشادگ اتنت کہ ھمودان عرض محمد ءِ گس ات کہ منی نانان آوتی گس ءَ پِکتّ وھدیکہ ھتک من وت گراستاں- وھدیکہ عرض محمد درشت تو آچ ءِ جمبلائی ءِ تھا من آئی دیما چاران ءَ جست کرت"تو کئے ئے؟... تو کجا رؤگائے؟،،

آ اولی وار منی چمان گوں وتی چمان ڈیک دات ءُ پدا بشکندگ بوت ءُ ھبری بوت" چے جست کن ئے ،یل دئے اے گپّان.... بس من تئی مہمانان،، "بلے اے دراہ یک رازے ءِ پیما انت،، من جست کنان بوتوں"ءُ من لوٹین کہ اے راز درا بہ بیت... تو راہ ءِ تھا ھم گپّ نہ جت ئے ءُ نئیکہ من شر زانت کہ ترا جست بکنیں کہ تو یک مسافرے ات ئے،چوکہ من ءَ ءُ ترا ھردوکاں وتی وتی منزل ءَ روگی ات، پمیشکا جست ءُ پرس ءِ سوال پیدا نہ بوت، بلے وھدیکہ من ءَ خبر کپت کہ تئی منزل ءِ ترا خبر نہ انت ءُ تو گوں من ایر کپت ئے تو پدّریں گپے کہ منی دماغ ءِ تھا اے جست ءُ پرس کاینت کہ تو کئے ئے؟... ءُ من کم بوؤکیں آچ ءِ جمجلائی ءَ کمکیں تیز کنگ ءِ ھاترا لھتیں چمولی دگہ آچ ءِ سر ءَ ایرکرت ءُ وتی گپّان دیما بران بوتن ءُ آ گوش دارگا بوت"تئی ڈؤل، تئی حرکت اے ھند ءِ نہ انت گڑا چے منی جستانی پسّویے است؟...من لوٹیں کہ من اے دراہیں رازان بزانین تانکہ من شپ ءَ پہ دلجمی ءَ واب بروین ،نہ تو من ءَ واب نئیت ءُ من ءَ سک وسواس بیگا انت،کہ من یکدم بزانین کہ تو کئے ئے ءُ کجا رؤگائے ؟،،

" اے دراہیں چیزاں زانگ ءِ چے ضرورت؟،،... آ یک دگہ سگریٹے لگینت ءُ گوشان بوت" بلے شربوت کہ من تئی مہمان بوتن پرچیکہ تو یک ٹیچرے ئے ءُ من ٹیچرانی، استادانی قدر ءَ کنیں... یک ٹیچرے ءِ مہمان بوھگ منی زند ءِ چہ درستیں مزنیں اعزازان یک مزنیں اعزازے!،،

"بلے من ترا زانگ لوٹیں، من وتی اولی جست ءَ پدا ترّینت-،،

"چے کن ئے زانگ ءَ.. مردم ءَ چکنس کہ زانت ھمنکس وتارا گڑتی یےءَ دؤر دنت ءُ پریشان کنت.... من ءَ شر نہ لگّیت کہ من وتی باروا ترا بگوشین...

بِل کہ تووت بزان کہ من کئے آں؟... ءُ من نوں کہ تئی مہمانان گڑا آیوکیں روچان خبر کپیت کہ من کئے آں؟...،،آ وتی سگریٹ ءِ ھلاس کنگ ءَ رند مُنڈ ءِ آچ ءِ جمجلائی ءِ تھا شانت ءُ بہ من وتی چمان جت ءُ من ءَ ھورت ھورت چاران بوت چوکہ منی پسّو ءِ آئرا ودار ات-ءُ من آئی چماّنی تھا یک دگہ پیمیں برنکشے دیست کہ ایشی تھا نہ ایوکا شرافت ءُ سادگی استت بلکنا ایشی تھا عقل و فکر ھم مان ات کہ من ءَ آئی شخصیت بزان سک متاثر کرتگ ات،بلے من ءَ آئی چو وتی پہ دیم چہ گس ءَ سر گرگ ءُ کسے ءِ مہمان بوھگ ھم باز عجب لگگ ءَ ات کہ من نوں ھمے راز ءَ یکدم زانگ لوٹِت چیاکہ پمّن اے گپّ سک بے باور ات کہ مردم چُش چہ وتی گس ءَ در بہ کپیت ءُ مہ زانت کہ آ کجا رؤگا انت تو اے راز ءِ گپّ نہ ات انت گڑا چے اتنت؟... ءُ آ ھم یک انچشیں شخصے ءِ حرکت کہ منی نزد ءَ عقل و فکر ءِ پیکرے بہ بیت کہ چہ چشیں شخصیتے ءَ اے ڈؤلیں راز داریں حرکت بوتگ بزاں چہ منی فکر ءُ ھیال ءَ بالاتر ات کہ من تن ھمے راز ءِ آخر ءَ سربئیگ لوٹت، بلے منی مہمان اینکس شریں مردے ات کہ آئرا وار دم ءَ جست کنگ ءَ ھم من پہ وتا شر نہ زانت کہ آ دل ءِ تھا چے ھیال بکنت کہ من پرچے اَچ آئی اینکس جست ءُ پرس کنگااُن؟..پمیشا من دل ءِ تھا ھیال کرت کہ بِل کہ آ منی مہمان بیت آخر باندا سُھب ءَ، شام ءَ یکروچی اے راز ضرور درا بیت کہ آ کئے انت؟

عرض محمد نانان آؤرت تو من ءُ منی مہمان نان وارتن، ءُ آ منی منّت گپت ءُ من پسّودات کہ چشیں گپے نہ انت کہ نوں ھر حالت ءَ من ءَ آہی ءِ ھیالداری ءَ کنگی ات کہ مہمانداری مئے دود ھم است انت....

من پرائی نپادے مان کرت-ءُ آ کرار کرار وتارا نپاد ءِ سر ءَ تچک کرت وھدیکہ من کوٹی ءِ دومی کنڈ ءَ وتی نپاد ءِ سر ءَ وتارا دؤر دات-ھور رچان ات-کلگ ءِ ھلک ءَ چہ کُچکّانی وکگّ ءِ توار دُور دور ءَ گوشانی تھا کپگ ءَ ات، ءُ من تھار مہ ئیں کوٹی ءِ تھا مہمان ءِ باروا فکر کنان ءَ واب شُتن-

سُھب بوت،مہمان پادآھت، من ءُ آ نہاری کرتن، پدا من پہ وتی اسکول ءِ ڈیوٹی ءَ تیاری کرت- زیکیں ھؤر اوشتاتت ءُ جمبر وتارا بُرز شانتت انت ءُ جاھے جاھے سؤزین آسمان درا کنگا ات کہ کدی کدی چہ ھمے ٹک ءُ لپّیں جمبراں روچ برکش دات ءُ کلگ ءِ دور ویرانیں ھلک ءِ بان،کوٹی ءُ کڈّکاں چماّنی دیما انچش نزینک کاؤرت چوکہ طاقتوریں کیمرہ ءِ تھا ایشانی کلوزاپے بگیر ات!، اسکول ءِ زھگ گوں وتی لمپی ئیں پونزاں ءُ چرپیں دیما اسکول ءِ تھا پتران ات انت-من مہمان ءَ اِشت ءُ وتی ڈیوٹی ءَ دیان بوت ءُ تاں نیمروچ ءَ من گوں زھگان مشکول بوتاں-

ما نان یکجاہ وارت ءُ پدا سیاہیں جمبر یکوارے دوارگ آھتنت،بلے گوں ایشی ھوار گوریچ ءِ یک رؤھؤے دراہیں جمبران چو پژمان تارتار کرت کہ جمبر چہ کوھان آدیم بوتنت ءُ ھرنیمگا گوریچ ءِ راج بوت کہ ایشی کشّگ بدن ءِ گوشان ءَ چو استرگ ءَ بُرّ ات-من ءُ مہمان تاں دیگر آچ ءِ دیما نندوک اتیں ءُ پدا من آئرا ڈنّ ءَ بُرت کہ گوں اسکول ءَ دیم پہ دیم ءُ کسان کسانیں بنجانی یک ناکٹوکیں سلسگے تاں دُور ءَ روان چہ چمان زیان بوت ءُ ھمے بُٹاّنی سر ءَ ھازگیں ریک مُچ بوت انت کہ باز بُٹ بج چہ ھازگیں ریکان چیر بوت انت کہ نوں روچ ءِ تھا اے ھازگیں ریک ھشک بوآن بر نکش دیان اتنت-

 مہمان وتی کمبل ءِ تھا پتاؤک یک کرار ءَ سگریٹ دوت دیان ات- وھدیکہ ما اسکول ءِ مزنیں بُٹ ءِ سر ءَ رستیں تو آوتی سگریٹ ءَ گوں پاد ءَ لگتمال کنان ءَ پمّن وتی دیما گردینت ءُ گوشان بوت"تو چہ من زیکیں انت یک کش ءَ جست کنان ئے کہ من کئے اُن ءُ کجا رؤگااُن؟... مروچی من ترا گوشین کہ من کئے اُن؟.. ءُ اے شر ھم نہ انت کہ من تئی مہمان ان، تئی نان ءَ وران اُن ءُ ترا مگوشین کہ من کئے ان؟...چہ بازیں وھدے ءَ من مارگا ان کہ من یک انچشیں ھندے ءَ بروین کہ اودا من ءَ زند ءِ دہشت مہ بیت-گوں من چہ کسانی ءَ یک دہشتے لگِتہ کہ تو ایشرا تُرس گْوشت نہ کن ئے بلکنا چہ ترس ءَ باز مستریں چیزے....

تُرس ءِ تھا تو یک ڈنّی علّتے یا خطرہے مارئے ءُ ترس ئے ءُ باز وھداں تو ڈنی علّتان ھم ردیں معنا دیئے ءُ ترس تئی دل ءَ کئیت،بلے ادا معاملگ بازجتا انت ادا تو چہ زند ءَ دہشتے مارئے چوکہ اے ترا ورگ ءَ انت، ترا ایربران انت وتی یک یک ھڈّوگوشت ءَ ھورت ءُ حام کنان انت کہ اے باز مزنیں مارشتے اے مردم ءَ گوں وارے ڈیک وارت گڑا ھما مردم چٹ جتائیں مردمے جوڑ بیت کہ پرآئی ایدگہ درائیں مارشت کٹّنت،بگیر چہ ھمے دہشت ءِ مارشت ءَ...

 من نہ زانیں کہ من چُشیں مزنیں گناہے کرتگ کہ من ءَ زند ءِ دہشت ءِ مارشت بہ بیت،بلے منی خمیر انچش انت کہ من چہ ایدگہ مردمان گیش زند ءَ بلکنا ماریں کہ منءَ اے مارشت بوھگا انت، بلے من زانیں کہ باز مردم حساس ضرور استنت، بلے آ انکس بلکنا وتی انا ءَ ھراب نہ کننت کہ آ زند ءَ دہشتے ھیال بہ کننت،آ وتارا احساس، پیش دارنت بلے است انت اناپرست وھدیکہ گوں زند ءِ دہشت ءَ دُچار کپگ ءَ تو یک دگہ راھے شوھاز کن ئے کہ ایشی تھا اناپرستی مہ بیت، بلے زند ترا دہشت دنت کہ ایشی ھرچیز ءَ تو دگہ ڈؤلے ءَ زور ئے...

 منی متلب ایش انت کہ یک انا پرستے ءِ احساس بوھگ انت بلکنا ایشی تھا زند ءِ معنایے پوشیدگ انت... منی ھیال ءَ اگاں کسے اچ ایشی زبہر بوت گڑا بزاں کہ آ ھچ چیز نہ زانت... بلے پہک بزاں کہ ایش حساس بوھگ، ترسوک بوھگ ءِ نام نہ انت بلکنا ایشی متلب ایش انت کہ زند ءَ تو اے ڈؤل ءَ نہ منّ ئے چوکہ ھر مردم ایشرا منّیت بلکنا تو اچ ایشی بُرز رؤئے ءُ ایشی دہشت ءَ گوں دیم پہ دیم بئیگ ءَ رند تو زان ئے کہ زند چے یے؟...تو نہ زان ئے کہ ما چنکس ردیں چیزانی تھا وتی زند ءَ برباد کنان؟...

 تو یک یک چیزے ءَ بگر ءُ من ترا جواب دیاں کہ چون ما وطن ءِ مھر ءَ، وتی مھلوک ءِ مھر ءَ، وتی قوم ءِ مھر، وتی قبیلہ ءِ ھُبّ ءُ جوش ءَ ایدگہ مھلوک ءَ گوں وتی نند ءُ نیاد ءَ چنکس ردیں مانا دیان، وھدیکہ ما اچ اے چیز ءَ چٹ ءَ ناولد ناواقف آں کہ ایوک ءَ زند ءِ دہشت ءَ زانگ ءَ رند ما ماریں کہ وطن چے یے؟ قوم چے یے؟ قبیلہ چے یے؟ علم چے یے؟ کار چے یے؟ تنے وھدی لھتیں مردمانی دہشت، مارا پرمایگ ءَ انت کہ تو فلان چیز ءَ بکن گڑا ترا فلان فلان آسودگی رسنت، سیاست دان تئی بیرون، ءَ ءُ مُلّا تئی اندرون ءِ استحصال ءَ ھمے ڈؤل کننت ءُ نہ کہ سیاستدان ءُ نہ کہ مُلّا کلّنت کہ تو گوں زند ءِ دہشت ءَ گوں دیم پہ دیم بہ بئے ءُ وتی مقام ءُ ھند ءَ وت بٹائین،وتی واھند وت بہ بئے...

 منی براس مردم لوزانی تھا وتی واھند نہ بیت تانکہ تو زند ءِ دہشت ءَ گوں دچار نہ بوتگ ئے ءُ ایشرا نہ زانتگ ئے... وھدیکہ تو ایشرا زانت ئے گڑا بزاں کہ تو یک قومے، یک مردمے ءُ یک سوسائٹی یے جوڑ بیئے تنے وھدی تو چہ شخصیتانی سپت ءُ سنا ءَ دم نہ برئے، تنے وھدی تو زند ءِ کوھیں حقیقتانی تھا انکس نشہ بوتگ ئے کہ پر تو زند گریزی یے، کاچاکی یے، شپکی یے، کہ پریشی تو ھرکسے ءِ دیما ٹور بئے، ھرکس ءَ سلام کن ئے، کہ تنے وھدی تئی ھیال ءَ ایدگہ دراہیں دنیا دروگ بندیت ایوکا خدا ترا زمین ءِ سر ءَ پیدا کرتگ... تو ھر چنکس کہ پہ ترندی ءُ تیزی وتی مقدمہ ءَ بیان کن ئے ھمنکس گیش تیزی ءَ تئی مقدمہ مہ نزور بوآن ءَ روت، پرچیاکہ تو گوں زند ءِ دہشت ءَ دچار نہ بوتگ ئے...

 تنے وھفی تو چار پادگ گردگ ءَ ئے ،تنے وھدی تو وتی سر ءَ بُرز نہ کرتگ ئے، پرچیکہ تو ھما روایتانی پاسدار ئے کہ آ مرتگ انت، گارگمسار بوتگ انت، نوں ترا اگاں زندگ بوھگی انت گڑا ترا گوں زند ءِ دہشت ءَ گوں دچار کپگی انت کہ ایش ھما مارشت انت کہ ایشی تھا دراہیں قوم، قبیلہ، ملک ءُ وطن یکے انت، ءُ ھرکس کہ ھمے دہشت ءَ گوں دیم پہ دیم بوتگ ھما زانت کہ اے دراہیں چیزانی متلب چے انت-زند ایش نہ انت کہ تو ایشرا زان ئے کہ تئی چمانی دیما انت، زند ءِ یک دگہ دروشمے ءُ یک دگہ عکسے است کہ آ چہ منی ءُ چہ تئی چمان اندر انت کہ ایشی ءِ مارشت ترا ھما وھدان بیت وھدیکہ تو گوں زند ءِ دہشت ءَ دیم پہ دیم بیئے... ءُ خدا بکنت کہ شمئے دیم گوں ھمے دہشت ءَ بہ کپیت تانکہ شما بزان ات کہ اچ اے کھنگیں رویتان برز دگہ چیزے ھم است کہ ایشی تھا سگ، سینگ، علم، دوستی، زانگ، برداشت ءُعقل ءِ بادشاہی انت، پرچیکہ ھرچنت کہ تو اچ اے چیزان دور بیئے ھمنکس گیش تئی دہشت ودّ ایت کہ ایوکا ایشی دیما مکاّں مکّ اوشتگ ءَ پہ تو وتارا زان ئے ءُ دنیا ءَ زان ئے...

 تنے وھدی تئی تاریخ چہ اے مارشت ءَ جیہگ ءُ یلہ دئیگ ءِ تھا گوستگ،تنی وھدی تئی تاریخ چہ اے مارشت ءَ جیہگ ءُ یلہ دئیگ ءِ تھا گوستگ،تئی باندات ءِ تاریخ ءَ ھمے دہشت ءَ گوں دیم پہ دیم بوھگ راست کنت نہ کہ تو انچش گم ءُ گمسار بیئے چوکہ ایدگہ قوم بوتگ انت!......

روچ بُرزین کوھانی کوھاناں اندر بوھگا ات، ءُ من ھیران اگاں کہ من چے اشکنگ اُن.... چے وابے گندگا اُن؟ اے مرد ولی یے، بُزرگے، صوفی یے یا کہ جِنّے... ءُ گوں کئے ءَ گپّ ءَ انت؟...آ گپّانی تھا چنکس طاقت است ءُ چنکس زور است کہ من آیاں پوہ بوت نہ کنیں، بلے من انکس ضرور زانیں کہ آ گوں دل ءِ لھڑ ءَ اے ھبران دیان انت ءُ بلکنا آ وتارا ھم پوہ کنان انت کہ زند ءِ معنا ءُ متلب ھمیش انت کہ گوشگ ءَ انت؟....

من روچ ءَ جہل کپان ءَ دیست گڑا لوٹِت کہ مہمان ءَ اشارگ بہ کنیں کہ پادبئیت کہ گِس ءَ برواں، بلے آئی رعب بِمن انکس کپتگ ات کہ من ءَ ھمّت نہ بوت کہ من آئی ءَ اے ڈؤل ءَ پاد بکنیں،پمیشا من لوٹت کہ آئی دست ءُ پاداں بوچکّینءُ آئرا بگوشین کہ تو اچ اداں مہ رؤ بلکنا مدامی منی مہمان بہ بئے کہ من تئی گپّان گوش بداریں انچش مدامی گوں یک کرار ءَ....!!...

بلے آ من ءَ ھمے موقعہ نہ دات ءُ پدا گوشان بوت:زی من ارادگ کرتتاں کہ من کلگ ءَ رواں کہ اے مئے ملک ءِ یک باز دوریں ھندے کہ لھتیں روچ ھمودان یکے ءِ مہمان بئیں کہ اودا من ھمے جنگل ءِ معصوم ءُ نابزانتیں مردمان گوں لھتیں روچ گوازینیں کہ آ چہ زند ءِ اے دہشت ءِ مارشتءَ چٹ ناواقف انت-پرآیان زند یک کرار ءَ یک ڈؤل ءَ گوزیت کہ ایشی تھا اچ قسمے ءِ پیچیدگی یے نیست... بس آ زندگ انت ءُ زند یک سیرکین پٹے ءِ ڈؤل ءَ آیانی دیما انت کہ ھچ نہ کُٹّ ایت ءُ مدام آیانی زند انچش گوزیت کہ اے چہ ھر قسمے ءِ آسودگی ءَ زبہر انت کہ ایشانی مفلسی ءُ بد ھالی ءِ سر ءَ ما وتی سیاست ءُ ملائیت ءَ چنکائینگ ءَ ان ءُ ماں کدی سگّت نہ کنیں کہ آ زند ءِ دہشت ءَ بہ زاننت ءُ وتی زند ءَ بدل بہ کننت...

من بازوش ان کہ تو یک ماسٹرے ئے کہ تو آھان بگوش کہ زند ءِ دہشت ءِ متلب چے انت، ایشی متلب وتارا زانگ انت، ایدگہ دراہیں لیکہ،فلسفہ فکری مازگ انت کہ تو وت بند ئے ءُ وت پروش ئے،ایوکا زند ءِ دہشت ءِ مارشت الّمی انت کہ چہ اے دراہیں فلسفہ آں بالاتر انت کہ ادا یک فردے اوشتیت ءُ گوں خدا ءَ جست ءُ پرس کنت کہ رند ءَ دراہیں فکری سسٹم بے کاربنت...ایوکا ھمے دہشت زدگیں انسان زانت کہ آئی راج، چاگرد، قبیلہ ءُ قوم ءِ متلب چے انت؟...تو ھمے دہشت ءِ واجہ ءُ واھندئے کہ ھمیشرا تو بزان.... ءُ من اے دور رھندین جاہ ءَ پمیشا آھتگ ان کہ من بزانین کہ مردم زند ءِ ھمے دہشت ءَ چہ چون بُرز بوت کنت کہ پدا زند آئرا مھر ءُ دوستی ءِ مارگ بیت نیکہ نفرت، کست ءُ کینگ ءُ جنئگ ءُ پروشگ ءِ... کہ اے دراہیں جذبہ دہشت ءِ مارشت ءِ دژمن انت کہ اے ترا جہل کارنت وھدیکہ دہشت ءِ مارشت ترا برز بارت....!!-آ سگریٹے لگینت گڑا من آئرا جست کرت-

"دہشت، دہشت گردی یے تو نہ انت؟،،

ءُ آ بشکندگ بوت چوکہ مرچی باندائیں دہشت گردی ءِ چاگرد ءِ تھا ما ھروھد دہشت گردی ءِ باروا گپّ جنیں ءُ آ گوشان بوت:دہشت ءِ متلب ھمیش انت کہ زند یک اَنچیں سفرے کہ ایشی تھا ھر گام ءَ یک دردے است کہ کسے اگاں ایشرا شموشگ لوٹیت توفبہا بکے اگاں تو ایشی ءَ گوں دیم پہ دیم بیئے تو پہ کسے ءَ زندگ نہ بیئے نہ پہ فلسفہے ءَ، ءُ نہ پہ لیکہے ءَ، بلکنا تو ایشرا ھمیش بُرز کن ئے یاکہ تو اچ ایشی بُرز رؤئے کہ اے ایوک انسانی مھر ءُ دوستی، ایدگرانی ھیالداری ءُ برداشت ءِ تھا مردم اچ ایشی بُرز رؤت نیکہ گوں دگہ چیزے ءَ...

 چیاکہ ایدگہ دراھیں چیز ترا جہل کننت وھدیکہ ھمے دہشت ترا برز بارت، چیاکہ اے تئی مزّل نہ انت بلکنا تئی سفر ءِ اولی سبق... من نہ گوشین کہ تو دہشت ءَ وتی مزّل بزان،بلکنا اچ ایشی برز برو.. انگریزی ءِ تھا ایشرا Tragic sense of life گوشنت کہ ایش چہ Tersaisaw ءَ چٹ جتا انت-دہشت یا Tragic sense of life ترا پمیشا بیت کہ زند ءِ یک گڈی ئیں معنا یے موجود نہ انت بلکنا ایشی ھرگام یک دردے کہ ایوکا تئی کاروکردار حرکت ایشرا وش کننت کہ زند ءِ دراہیں مقصد ھمے حرکت انت کہ ایشی تھا برداشت نہیں مھر، ھیالداری ءُ سگّ ءُ سینگ ھوار انت کہ بگیر اچ ایشاں تئی حرکت دہشت گردی Terorism ءِ تھا کاینت،ایشی ءِ ھاترا تئی ھر فرد ءَ ایشرا زانگی کپیت تانکہ آ ھما درجگ ءَ برسیت کہ اود ءَ آ زند ءِ معنا ءَ بہ زانت-

"بلے اے مشکلیں گپّ انت،،

" بلے آخری گپ ھمیش انت،،آگْوشت-

"گڑا تو ھما درجگ ءَ مانئے چوکہ نوں تو است ئے، چوکہ تئی گریزی، چوکہ تئی کاچاکی،چوکہ تئی بے تعلیمی،چو کہ تئی دومی آنی دیما ٹور بئیگ!،،

آ پادھت ءُ ما پہ اسکول ءَ راھدگ بوتیں-شپ ءِ مارشت ،کلگ ءِ یکتائی ءُ مہمان ءِ گپّ دراہ من ءَ چہ وتی جند ءَ تُرسے داتنت کہ من وتی زند ءِ تھا اولی وار چشیں بے معنا ءُ متلبیں گپّ اشکتت کہ ایشانی سروپاد نیست ات،بلے مہمان ءِ گپّانی تھا چنکس اثر اتت، یاخدا؟... یاخدا اے زند ءَ مردم چون زانت؟

شپ ءَ من ءُ آتن دیر نشتان، بلے نوں کم گپّ جنئگ ءَ ات،ءُ من آئرا بازین جست ءُ پرس کرت کہ آ ھاں ھو ءِ تھا پسّودات چوکہ آوتی ھر گپے کنگی ات کرتگ ات کہ نوں آئرا دگہ گپّ جنئگی نہ ات... بلے منی وسواس گیش بوآن ات-

پدا ما وپتان ءُمن ھیال کرت کہ باندا شپ دگہ بازیں جست اچ آئی کنیں چیاکہ آئی گپاں پد بازیں جست ءُ پرس منی فکروھیالانی تھا سرچست کرتت انت کہ آیانی پسّوآں گوش دارگ پمّن الّمی ات-

سھب ءَ وھدیکہ منی چم پچ بوتنت تو مہمان درشتگ ات-من عرض محمد ءَ جست کرت، بلے عرض محمد ءَ ھم خبر نہ ات، مہمان خبر نہ ات کہ کجا شتگ ات؟ تن مرچیگین روچ من آئی راہ چار اُن کہ آ بئیت منی جستانی پسّو ءَ بہ دنت-

(چہ ماھتاک بلوچی ستمبر ٢٠٠٥ءِ منتءَ)

٭٭٭