 |
| پروفیسر رحیم مہر | فوٹو : ریگزار |
وابءِ شادہ
رحیم مہر بلوچ
”چو بیت کہ ہمک وابءَ معنایے بہ بیت؟ نانا نا۔۔ چو وَ منی بلک ءَ مدام گشتگ کہ سہبءِ سرئے واب شیطانءِ بنت۔ بلے دنیگہ سہب وَ نہ انت بلکیں نیم شپ انت ءُُ نیم شپءِ وابانی معنا دگہ بنت۔“ گوں وتا سہتے جیڑگءَ پد آ حیالےءَ کپت ءُُ جوڑگءَ لگ ات۔
”آ نوں پرچا منی وابءَ کئیت؟ آئیءَ زندءَ وَ منی ہمراہداری نہ کت۔ منی مہر، منی دوستی ءُُ منی خلوصءِ آسر آئیءِ بے گومیں روگ ات، پہ مدامیءِ ہاترا اے امروزءَ سفر کنگ!! گڑا نوں ہر شپ آئیءِ منی وابءَ آہگ چے معنا داریت؟“
آ چہ وتی جاہءَ پاداتک، یک اجبیں ترسے آئیءِ جبینءَ رُستگ ات
”آ ہرشپ منی برگءَ پرچا کیت؟ برے آئیءَ گاڑی یے گون انت، برے اسپءَ سوارانت،برے پُریں مجلساں منی دستءَ گپت ءُُ پاد کنت کہ بریں من تئی رندءَ اتکگاں، اے درائیں گپ چے معنا دارانت؟ چے آراستی منءَ وتی دنیاءَ برگ لوٹیت؟ بلے پرچا!! من وَ ہمے امروزءَ گوں آئی وش اتاں گڑا آئیءَ پرچا سفر کت؟ منءَ چو ایوک ءُُ تہنا پرچا کت؟“
آئیءَ گمان بوت کہ منی کوٹیءِ تہا ساہگے است کہ دم پہ ساہت نگاہاں کیت، آئیءِ ترس گیش بوت۔ آئیءَ وتی کوٹیءِ لائٹ روک کت ءُُ کش ءُُ گورءَ وتی نگاہ شانت انت تہ ہچی درءَ نہ بوت۔ بلے آئیءِ ترس انگت است ات۔
”اے ترس منءَ پرچا نیلیت؟ آئیءَ دیر انت کہ اے امروزءَ سفر کتگ بلے منءَ پرچا انگت گمان بیت کہ آ ہمدا منی کوٹیءَ موجوت انت؟ بگندئے اے منی وہم بہ بیت، من دیریں آئرا چہ وتی دلءَ کش اتگ، پرچا کہ منءَ زندگ بوہگی انت، پہ وتا،پہ وتی زہگاں، گڑا من پرچا آ بے وفاءِ یات ءُُ گماناں وتا ویران بکناں۔ من پرچا گوں زندءَ ہمگام
مہ باں؟ آ وہدے کہ است بوتگ تہ من گوں ہمائی وتی ذات ءُُ وجود بندوک کتگ انت بلے مرچی کہ آ اے دنیاءَ نہ انت تہ من پرچا آئیءِ یات ءُُ گماناں وتی زندءَ چہ امروزءِ رنگاں زبہر بکناں۔ من ہم یک وجودے داراں، وتی ہستی ءِ واہنداں۔“
اے حیال ءُُ گمانءَ پد آئیءِ ایوکی ءُُ تہنائی ءِ مارشت گیش بوت۔ آئیءَ نودانؔ ءِ گپ گیر اتک انت۔
”تو بگندئے وتا چہ آئیءِ حیال ءُُ یاتاں سست مہ کن ئے، بلے اے زندءِ سفر پہ رنج ءُُ ملوری گوست نہ کنت۔“
آئیءَ سما بوت کہ تہہءِ دنیاءَ بندوگیءَ ابید من یک ہستی ءُُ وجودے ءِ واہنداں، دری دنیاءِ وتی لوٹ ءُُ پکار انت۔
”آیا من وتی زندءَ انچو پہ ایوکی گوازینت کناں کہ پہ وتا دگہ جتائیں راہےءِ شوہاز بکناں، یک انچیں کشکےءِ کہ اودا منی ایوکی ءُُ ویرانی ہلاس بہ بیت، یک انچیں منزلےءِ سفر کہ اودا منی بدن ءُُ ارواح ہردو چہ ترس ءُُ بیم ءُُ ایوکیءُُ تہنائیءِ عذابءَ دربیاینت۔ نانانانانا۔۔۔۔۔۔ چوش وَ گوں آئی ذات ءُُ کول ءُُ قراراں بے وفائی بیت۔ چو وَ من میاریگ باں۔۔۔۔۔۔۔ بلے، آئیءَ زاناں وتی کول موک ات؟ آئیءَ زاناں منی بے گوازیں مہر مان آؤرتنت؟ آئیءَ پرچا منارا گمانی کورچاتءَ پہ ایوکی چگل دات ءُُ شت۔“
چرئے حیالاں آئیءِ ترس وَ ہلاس بوتگ ات بلے آئیءَ وتی جبینءِ اندرءَ یک وسوسے سر چست کنانءَ سما بوت۔
”گڑا اے نوکیں راہ ءُُ منزل چی انت۔۔۔۔۔۔ نودان۔۔۔۔۔۔ نانانانانا۔۔۔۔۔۔۔ آ وَ یک مہروانے۔۔۔۔۔۔۔ آئیءَ ہما وہدءَ منی دست گپتگ ات کہ منی وجود پرشتگ ءُُ شنگ شانگیءِ سیمسران ات۔“ آئیءَ نودانءِ دگہ گپے گیر اتک۔
”تو منءَ ہرچ نامے دئے بدئے، تو گوں من ہر وڑیں رشتگ ءُ سیادی یے جوڑینگ لوٹ ئے بلوٹ، من ہر وڑا تئی ہمراہاں۔“
آئیءَ جیڑاِت۔
”من نودان ءَ چے نام بدیاں، گوں آئیءَ چونیں رشتگ ءُُ سیادی یے بے جوڑیناں؟“
آئیءَ وتی چپ ءُُ چاگردءَ وتی چم شانک داتنت تہ بید ایوکی ءُُ تہنائیءَ آئیءَ دگہ ہچ ندیست۔آئیءَ وتی کوٹیءِ لائٹ بند کت ءُُ وتی نپادانی سرا تچک بوت، دیر نگوست کہ آ واب شت۔ دیراں آئیءَ بُست کت تہ آئی دپءَ دراتک
”نودان“۔۔۔۔۔۔۔۔پدا آ زور ءَ کندگءَ لگ ات۔۔۔۔۔۔ ”سہبءِ واب شیطانءِ بنت۔“
٭٭٭٭
Post a Comment